Smrtna kazna je skoro iskorijenjen vid sankcionisanja teških prestupnika, prije svega u miljeu zapadne civilizacije. No, postoje strane poput SAD, koje je i dan-danas koriste ubistvo kao kaznu, a slično se postupa i u zemljama arapskog sveta, te u Aziji i Africi.

Strijeljanje, ulivanje otrova u venu, vješanje i električna stolica svakako su strašni načini kojim se čovjek može usmrtiti (na kraju krajeva, usmrćivanje samo po sebi nije nešto što valja podržavati), ali nekada davno postojali su metodi koji su bili kudikamo strahotniji. I suroviji, budući da su žrtve znale da pate danima prije nego što umru.

1. GAŽENJE SLONOVIMA

Za razliku od konja koji se mogu naučiti da jure u bitku u kojoj je dreke, krvi i udaranja napretek, ali teško i da gaze po ljudima (konji uglavnom preskoče čovjeka), slonovi su bili daleko zahvalniji "za saradnju". Zbog prijemčivosti za dresiranje, bili su čest činilac u vojnim pohodima u antici, pa ih je i Hanibal upregao kada je prelazio Alpe u napadu na Rimsku republiku.

Tako su ove velike životinje bile učene da gaze teške prestupnike i neprijatelje. Pri tome, napomenimo, to su činili lagano, uz komandu dresera, te je usmrćivanje običavalo da potraje časovima jerbo je slon umeo postepeno da pojačava pritisak umesto da odjednom zgromi nemoćnog čoveka ispod.

2. ČETVORENJE ILI ČEREČENJE

Postojalo je više načina da se okrivljeni raskine na četiri dela. Osuđenik je bio vezivan za spravu preko konopaca koje su dželati ili upregnute životinje vukle na četiri strane, sve do časa kada snaga tijela nije bila dovoljna da održi tijelo u cjelini. Drugi način je podrazumijevao odsijecanje udova, kao što je na primjer postradao Vilijam Volas, škotski narodni junak, predstavljen u "Hrabrom srcu" Mela Gibsona.

Veoma poznat način raskidanja na komade bio je pomoću konja, najčešće dva, koji su bili uvezani za prednje i zadnje udove krivca, te su, vukavši na dvije suprotne strane, donosili smrt. Taj je pristup bio poznat kod naših predaka u srednjem veku, pa je ušao i u epsku poeziju.

Iz "Ženidbe kralja Vukašina":

"...Uvatiše kuju Vidosavu
Svezaše je konjma za repove
Odbiše ih ispod Pirlitora
Te je konji živu rastrgoše..."

 3. ZAZIĐIVANJE, ZATVARANJE U MALI PROSTOR

 Što duže traje proces neizbježnog primicanja sudnjem trenu, to je kazna surovija. Zato je ovaj vid kazne jedan od najsurovijih. Osuđeni bi bio zatvoren u malu sobu, zatim bi svi prolazi bili zatvoreni i polagano bi isti bio predat navali panike, straha, svijesti o neizbježnom koncu, te konačno uvenuću.

Osim u sobe, ljudi su zatvarani u drvene krletke, tj. kaveze, a nekad i u male kutije, poput žene sa naslovne slike ovog članka, koja je na ovaj način kažnjena 1913. u Mongoliji. Nekada bi im bila doturana mala količina hrane ili koja kaplja vode, taman koliko da se probudi (lažna) nada, a produži agonija.

Da se ne biste zbunili, ako vam je na pamet pala mlada Gojkovica iz naše epske pesme "Zidanje Skadra", ona nije kažnjena zaziđivanjem kao prestupnica. Ne, ona je bila uzidana kao žrtva duhovima koji su rušili izgrađeno danju. Ta se žrtva, inače, dugo primjenjivala, širom svijeta, da bi je zamijenilo uziđivanje sjenke tamo neke osobe koja bi, legenda kaže, poslije nekog vremena preminula zbog nedostatka svoje životne energije.

 4. NABIJANJE NA KOLAC

Staro koliko i ljudska državnost, naticanje na kolac prvi put je posvjedočeno u Hamurabijevom zakoniku, prije 3.800 godina, kada je ova kazna bila predviđena za ženu koja bi ubila muža zbog drugog muškarca. Ovaj se vid ubijanja sreće potom u starom Rimu, a, npr, u 17. i 18. vijeku tako su kažnjavani izdajnici države i saradnici neprijatelja u ratu, od Švedske do Turske.

U narodnoj svijesti Srba, nabijanje na kolac uvriježeno je sa sećanjem na osmansku vlast. Prvi Srbin koga je zadesila ova strašna muka bio je vojvoda Nikola Skobaljić. On je sa svojim stricem pobijedio tursku silu koja je krenula da osvoji Novo Brdo. Sultan Mehmed Drugi se razbjesnio, preuzeo vojsku i po zarobljavanju, pogubio pomenutu dvojicu 1454.

Najpoznatiji po nabijanju na kolac bio je Vlad Treći Cepeš (Drakula) koji je tako kažnjavao sve. Od njemačkih rudara Sasa, preko Ugara, prosjaka i lopova, nepodobnih boljara (vojskovođa i velikih plemića), do Turaka koje je više puta prestravio svojim metodom kazne. Jednom je posjekao cijelu šumu da bi nabijanjem na kolac kaznio zarobljene Turke. Poređao ih je kraj Dunava, što je sultana Mehmeda Drugog, osvajača Carigrada, Srbije, kasnije i Bosne, 1462. zgadilo kada je krenuo u kazneni pohod na Vlašku. Mehmed se okrenuo i vratio nazad u Carigrad.

5. KUVANJE U KOTLU I POLIVANJE VRELOM TEČNOŠĆU

Iako ćete prvo pomisliti na afričke ljudoždere, pogriješićete. Jer, pod jedan, kanibali tako nešto nikada nisu radili, a, pod dva, sve i da jesu, svrha nije bila smrtna kazna, već - prehrana.

Ubijanje vrelom tečnošću praksa je stara oko hiljadu godina. U Aziji su je koristili Mongoli, kada su kažnjavali starešinu pobijeđenog klana. Slično je bilo u samurajskom Japanu, u 15. i 16. veku. Siki, etno-religijska zajednica na jugozapadu Indije, pamte stradanje svog junaka Baija Dajale, koji je tako postradao u 17. veku odbivši da primi islam.

U Evropi polivanje vrelom vodom, katranom, životinjskom mašću ili olovom bilo je namijenjeno falsifikatorima, kovačima lažnog novca i prevarantima. Ponekad su ovu strašnu smrt priređivali i počiniocima teških ubistava, dok je u Engleskoj vrela tečnost uvedena kao metod smrtne kazne za trovače. 

  Izvor: srbijadanas.com