Dvadesetprvi izvještaj Republike Srpske Savjetu bezbjednosti UN odnosi se na period novembar 2018. - april 2019. godine i u njemu, kao i u svojim dosadašnjim izvještajima, Vlada Republike Srpske izražava svoja viđenja o ključnim pitanjima i problemima sa kojima se suočava BiH, a s ciljem razjašnjavanja svojih stanovišta članovima Savjeta bezbjednosti i međunarodne zajednice.

U Dijelu I Izvještaja govori se o protivpravnoj blokadi formiranja Savjeta ministara od strane SDA, koja traje više od šest mjeseci od izbora održanih 2018. godine. SDA blokira imenovanje novih ministara da bi članove srpske koalicije koja je pobijedila na izborima držala dalje od funkcija, čime se prenebregava volja glasača iz Republike Srpske. Antidemokratska blokada od strane SDA mora biti okončana, naročito zato što je zaustavila napredak BiH na evropskim integracijama i ekonomskoj reformi.

U Dijelu II objašnjava se da Republika Srpska podržava saradnju BiH sa NATO-om, ali se protivi pridruživanju BiH bilo kom vojnom savezu. Republika Srpska ima pravo da izražava stavove o tim pitanjima, naročito zato što Ustav BiH Narodnoj skupštini Republike Srpske daje ključnu ulogu u ratifikaciji ugovora. U ovom dijelu takođe objašnjavamo da ne postoji veza između integracija u NATO i EU i da BiH ne može da podnese povećanje vojne potrošnje koje bi zahtijevalo članstvo u NATO-u.

U Dijelu III, Republika Srpska naglašava svoju podršku evropskim integracijama BiH, ali konstatuje da je blokada formiranja Savjeta ministara od strane SDA zaustavila napredak BiH.

U Dijelu IV govori se o provokativnoj i pravno neutemeljenoj inicijativi SDA da ospori ime Republike Srpske. Ustav BiH na nekoliko mjesta priznaje Republiku Srpsku upravo pod tim imenom, a ništa u njenom imenu nije suprotno konvencijama o ljudskim pravima. Inicijativa SDA je politički destabilizujuća zato što osporava samo postojanje Republike Srpske, čime se udara u srce Dejtonskog sporazuma.

U Dijelu V objašnjava se zašto je nova odluka Ustavnog suda BiH  protiv Dana Republike Srpske, sekularnog praznika koji se obilježava na doborovoljnoj osnovi, neutemeljena u zakonu.

U Dijelu VI, Republika Srpska objašnjava da institucije BiH ne ispunjavaju svoju obavezu u pogledu zaštite bezbjednosti zemlje. Institucije BiH ne uspijevaju da se izbore ni sa migrantskom krizom ni sa prijetnjom od terorizma.

U Dijelu VII govori se o nezavisnim, međunarodnim komisijama za istraživanje ratnih stradanja u Sarajevu i Srebrenici koje je Republika Srpska imenovala. Bilo je nužno formirati komisiju za Sarajevo, koja će se baviti istraživanjem stradanja sarajevskih Srba, zato što je FBiH nije osnovala kako je prije mnogo godina naložio Dom za ljudska prava BiH. Komisija za Srebrenicu baviće se istraživanjem stradanja svih žrtava u području Srebrenice, bez obzira na njihovu nacionalnu pripadnost. Komisija nije pokušaj da se negiraju veliki zločini počinjeni protiv Bošnjaka, niti da se zanemari stradanje Srba, što je bio slučaj u dosadašnjim istraživanjima.

Konačno, u Dijelu VIII, Republika Srpska naglašava svoju opredijeljenost za Dejtonski sporazum i puni suverenitet BiH. Republika Srpska insistira na tome da se Ustav BiH (Aneks 4. Dejtonskog sporazuma) dosljedno sprovodi i da Kancelarija visokog predstavnika i strane sudije u Ustavnom sudu BiH budu ukinuti. 

Frontal