Iz rodnog Idvora, u Banatu, 1874. godine, nakon školovanja u Pančevu i Pragu, Pupin je otišao u NJujork, gdje je završio Univerzitet Kolumbija, na kojem je kasnije bio profesor teorijske fizike i 40 godina predsjednik Instituta radio-inženjera.
Prvi od njegovih mnogobrojnih pronalazaka bio je električni rezonator pomoću kojeg provodnik omogućava istovremeni prenos vijesti na različitim talasnim dužinama.
Pupin je otkrio i sekundarne radijacije rendgenskih zraka, elektromagnetne detektore i napisao univerziteski udžbenik termodinamike. Za naučni rad 1920. godine dobio je Edisonovu medalju, a za autobiografsku knjigu "Od pašnjaka do naučenjaka" 1924. godine Pulicerovu nagradu.
NJegovo ime nose laboratorije za fiziku Univerziteta Kolumbija.
Godine 1912. Kraljevina Srbija imenovala je Pupina za počasnog konzula u SAD.
On je ovu dužnost obavljao sve do 1920. godine, a na toj poziciji mnogo je doprinio uspostavljanju međudržavnih i širih društvenih odnosa Kraljevine Srbije /kasnije Kraljevine Jugoslavije/ i SAD.
Pupin je po završetku Prvog svjetskog rata, kao tada već poznati i priznati naučnik, ali i politički uticajna figura u Americi, uticao na konačne odluke Pariske mirovne konferencije, kada se odlučivalo o određivanju granice buduće Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.
Mihailo Pupin umro je 1935. godine u NJujorku.
Izvor: srna.rs
