https://www.frontal.ba/ Copyright 2025 Promotim d.o.o. Frontal RSS Feed Wed, 14 May 2025 10:03:42 +0200 Ili Sarajevo u kome lažne istorijske činjenice postaju izvor inspiracije za naziv umjetničkog performansa. Pred Vama je moja analiza kako jedan umjetnički performans, spomen događaj postaje krunski izvor za utvrđivanje broja ubijenih građana Grada Sarajeva, sa teritorije tada podijeljenog grada, svih naroda. Pitao sam 6. aprila 2012. godine na dan otvaranja umjetničkog performansa „Sarajevska crvena linija“, spomen događaju koji je posvećen građanima Sarajeva ubijenim u periodu od 1992. do 1996. godine, autora, umjetnika Harisa Pašovića zašto nije postavio 5.564 crvene stolice posvećene ubijenim civilima Grada Sarajeva (uračunata su tu i ubijena djeca i ubijeni građani Grada Sarajeva koji je u ratu bio pod kontrolom Vojske Republike Srpske), jer se taj podatak nalazi na str. 164., I tom, Bosanke knjige mrtvih, Mirsada Tokače. Nije mi odgovorio na moje pitanje. On je postavio, nepoznat mi je izvor tih njegovih podataka, 11.541 crvenih stolica. 10.898 velikih crvenih stolica, posvećene ubijenim punoljetnim građanima Grada Sarajeva (predratna zajednica 10 opština, tada podijeljen na Grad Sarajevo i Istočno Sarajevo) i 643 malu crvenu stolicu posvećenu ubijenoj djeci. Koristeći podatke iz Bosanske knjige mrtvih i upoređujući ih sa njegovim podacima utvrdio sam da je on postavio 5.334 više crvenih velikih stolica za ubijene civile i 62 manje malih crvenih stolica za ubijenu djecu. Kako sam došao do ovih zaključaka, podataka. Haris Pašović je postavio 10.898 velikih crvenih stolica za ubijene civile i kad se od tog broja oduzme broj 5.564 (Mirsad Tokača, Bosanska knjiga mrtvih, I tom, str. 164., to je broj ubijenih civila svih naroda sa dva dijela podijeljenog Grada Sarajeva) dobijamo kod Pašovića paušalno uvećanje od 5.334 ubijenih civila, bez navođenja argumenata, izvora koje je konsultovao. Na Crvenu liniju postavljenja su i 643 male crvene stolice za ubijenu djecu i kad se od broja 705 (Mirsad Tokača, Bosanka knjiga mrtvih, I tom, str. 166., to je broj ubijene djece svih naroda sa dva dijela podjeljenog Grada Sarajeva) dobijemo kod Pašovića paušalno umanjenje od 62-e ubijene djece,  bez navođenja argumenata, izvora koje je konsultovao. Wikpedija navodi da je Haris Pašović konsultovo Centar za istraživanje i dokumentaciju. Nisam mogao nigdje da pronađem ovaj centar. U Sarajevu postoji Istraživačko dokumentacioni centar (IDC) i na osnovu informacija o sadržaju ovog  memorijalnog događaja i podataka koje nudi IDC vidljivo je da on podatke IDC nije koristio, što sam pokazao i ovu tvrdnju dokazao analizom koju sam Vam ponudio. Predstavnici sarajevske umjetničke, političke, intelektualne i NVO elite priču o Sarajevu, Bošnjacima kao žrtvi grade na mitovima, legendama i lažima, na primjer, 11.541 ubijeni građanin Sarajeva, 1.601 ubijeno dijete, 1.425 dana opsade, 325 granata koje su dnevno padale na grad, da su srpske snage u većini bili na brežuljcima, brdima i planinama oko Sarajeva, postoji samo opkoljeno Sarajevo (misle na dio grada gdje su Bošnjaci bili većina). Moja uvodna analiza u ovom mom blogu je pokazala kako jedan umjetnički performans može postati narativ, laž, priča bez argumenata, kojeg se drže svi koji koji grade javno mnenje i prenose i pronose priču o opkoljenom ratnom Sarajevu u kom je ubijeno 11. 541 građanin. (Posebna priča što je za njih ratno Sarajevo prostor pod kontrolom Armije RBiH: prvo od Nedžarića do Baščaršije, što je to područje oko 7% teritorije Sarajevskog ratišta unutar Užeg obruča, vatrenih linija dodira zaraćenih strana, i drugi područje od oko 20% van Šireg obruča, vatrenih linija dodira zaraćenih strana. Za njih ne postoji 75% područja Grada Sarajeva koje je bilo pod kontrolom Vojske Republike Srpske. Sve ovo je prekriveno pričom da je jedino dio Grada Sarajeva bio opkoljen, zanemarujući istorijske činjenice da je prvo Grad Sarajevo bio podijeljen po etničkim teritorijama, pa poslije toga su jedni druge blokirali i opkolili. Ne mogu i neće Bošnjaci da prihvate očitu istinu, činjenicu da su i teritorije Srpskog Sarajeva u ratu bile blokirane i opkoljene. U sarajevskoj kulturi sjećanja prevladavju laži, mitovi, legende a zanemaruju se istine, rezultati do kojih se došli pojedinci ili institucije mukotrpnim naučnim dugogodišnjim radom. Svakog dana možete čuti od aktera sarajevske kulture sjećanja da je u Sarajevu ubijeno 11. 541 ljudi, ili još gore, strašnije  kad izjavljuju da je ubijeno oko 12.500 ili 14.500 građana Sarajeva. Nisu svjesni, a možda i jesu, da govore gluposti, tvrdnjom, izjavama o ubijenim ljudima, zaboravljajući da u svakom ratu najveći broj žrtava su vojnici svih strana u sukobu. Pogledati, Mirsad Tokača, na str. 165., Bosanske knjige mrtvih, da je ukupan broj žrtava 13.952, (5.564 ubijena civila i 8.388 poginulih vojnika. Da bih objasnio porijeklo, rađanje još jedne sarajevske laži, a to je njihov narativ da je tokom rata u opkoljenom Sarajevu ubijeno 1.601 dijete, krenuću od televizijskog priloga novinarke Yutela Gordane Suše, u stvari to je reportaža o posjeti Beogradskog kruga, čiji su članovi prisustvovali Osnovačkoj skupštini Srpskog građanskog vijeća decembra mjeseca 1995. godine. U toj reportaži o ratnim žrtvama govori prof. dr Arif Smajkić, direktor Zavoda za zdravstvo BiH,  i izjavljuje da je u Sarajevu tokom rata ubijeno oko 1.600 maloljetne djece. Tu informaciju su preuzeli i članovi Dječije ambasade koju su koristili prilikom svojih nastupa. Poslije su svi akteri javne scene u Sarajevu tu ničim argumentovanu izjavu do dana današnjeg ko papagaji u svakoj prilici izjavljuju da je u opkoljenom Sarajevu tokom rata ubijeno 1.601 dijete. Na osnovu svih meni dostupnih podataka, činjenica, tvrdim da je u građanskom, odbrambeno-otadžbinskom ratu od 1992. do 1995.  godine , u podijeljenom i opkoljenom Gradu Sarajevu  (Grad Sarajevo i Srpsko Sarajevo)  ubijeno ili poginulo oko 700 maloljetne djece. Oko 580 u Gradu Sarajevu i oko 120 u Istočnom Sarajevu! Akademik prof. dr Smail Čekić urednik je monografije "Zločini nad djecom Sarajeva", koja je objavljena 2010. godine, gdje je na 856. stranici ove monografije objavljen podatak da je u opkoljenom Sarajevu ubijeno 524-o djece. Mirsad Tokača, IDC Sarajevo, 2012. godine na 126. stranici "Bosanske knjige mrtvih", I tom, sa navedenim podacima o svakoj žrtvi zaključuje: "U Sarajevu je smrtno stradalo i 705 maloljetnih osoba, od čega je 611 djece ubijeno kao civili, a 95 je poginulo u statusu vojnika." Napomena (D.Š) Među ubijenom i poginulom djecom Grada Sarajeva je i oko 120 djece koja su ubijena ili poginula na teritoriji ratnog Srpskog Sarajeva, kao dijela nekada jedinstvenog Grada Sarajeva. Na Spomen obilježju ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva 1992-1995, godine,  10. maja 2010. godine uklesani su podaci za 520  žrtava. Na otvaranju dijela Spomen obilježja ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva 2010. godine dobili smo obećanje da će se nastaviti sa istraživanjem o ubijenoj djeci i da će ti podaci biti uklesani na spomen-obilježje. Danas, petnaest godina poslije ovog obećanja svjedočim da je istina da Udruženje ubijene djece, druga udruženja proistekla iz rata, sarajevske institucije i organizacije, sarajevski intelektualci i političari nisu uspjeli da dođu do podataka ni o jednom ubijenom djetetu u opkoljenom Sarajevu i da ime te žrtve uklešu na dio Spomen-obilježja ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva 1992. -1995. godine. Ovih dana pratim kako je sarajevski narativ, ničim argumentovan, o ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva, koji se posebno koristi u Danima Kantona Sarajevo, postao osnova za naziv umjetničkog performansa „Plač za 1.601 dijete“, autora Rikarda Larme. Ovoga puta za razliku od umjetničkog performasa Harisa Pašovića, gdje je umjetnička fantazija postala osnova za utvrđivanje lažnih istorijskih činjenica, ove lažne istorijske činjenice koriste se kao izvor, inspiracija za naziv performansa Rikarda Larme, „Plač za 1.601 dijete“. Prema podacima Udruženja roditelja ubijene djece opkoljenog Sarajeva, tokom 1.425 dana duge opsade, ubijeno je 1.601 dijete. (D.Š. podaci nisu nigdje verifikovani i objavljeni, ogromna većina im vjeruje na riječ, ali postoji nekoliko ljudi koji im ne vjeruju, i koji dobijaju najcrnje epitete od većine kojom se manipuliše. U ponedjeljak, 5. maja, na Spomen-obilježju ubijenoj djeci opkoljenog Sarajeva položeno je cvijeće i odana počast najnevinijim žrtvama najduže opsade jednog glavnog grada u modernoj istoriji. Povodom obilježavanja Dana Kantona Sarajevo, 5. maja u Galeriji JU Bosanski kulturni centar Kantona Sarajevo otvorena je izložba ''Plač za 1.601 dijete'' koja predstavlja selekciju fotografija Rikarda Larme, nastalih tokom opsade Sarajeva koje govore o svakodnevnici i djetinjstvu suočenom sa brutalnošću rata. https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62093/umjetnicka-fantazija-kao-osnova-za-pisanje-istorije-gradanskog-rata-u-sarajevu-od-1992-do-1995.-godine https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62093/umjetnicka-fantazija-kao-osnova-za-pisanje-istorije-gradanskog-rata-u-sarajevu-od-1992-do-1995.-godine Mon, 12 May 2025 15:25:30 +0200 Ovih dana se u javnosti Republike Srpske razgovara da li na spomen-ploči u banjalučkom naselju Šargovac gdje su 1942. godine ustaše ubile 52 učenika srpske nacionalnosti, treba da piše da su ta djeca “umrla” ili  da su “ubijena”. Ne možemo reći da se radi o debati, jer se u principu svi sagovornici slažu da djeca nisu „umrla“, već da su „ubijena“. Problem je više tahničke prirode jer se Pravilnikom o simbolima i obilježjima u školama Ministarstva prosvjete i kulture, ne dozvoljava da se napiše “ubijen” ili “zaklan”. Dilema je na koji način tu nedorečenost ispraviti, zamjenom riječi ili drugom pločom koja bi pojasnila šta se dešavalo tog 7. februara 1942. godine. Kao što rekoh ovdje se nije vodila debata i možemo reći da su se na istoj strani našli pojedinci, mediji, uprava grada Banjaluke i Ministartsvo prosvjete, jer kada se radi o srpskim žrtvama, mi u Republici Srpskoj smo principijelni, konzistentni, beskompromisni i protiv revizije istorije. Problem je što sve to nismo kada se radi o žrtvama drugih. Da pojasnim. Bošnjačka djeca u Prijedoru još uvijek nemaju spomenik. Samo 45 kilometara dalje svi oni principi koji važe za ubijenu djecu u Šargovcu, ne važe za 102 ubijene bošnjačke djece u Prijedoru. Već više od deset godina prijedorski Bošnjaci, podržani svim pristojnim ljudima, pokušavaju da postave spomenik ubijenoj djeci, ali bez uspjeha. Promijenila su se tri gradonačelnika i ništa. Četvrti je potpuno nezainteresovan. Oni se u načelu sa ovom inicijativom, ali je njihova institucionalna „bespomoćnost“ fascinantna. Nijedan od pomenutih gradonačelnika nije uspio da natjera institucije da rade svoj posao tj. da se usaglase oko mjesta na kojem spomenik treba da se postavi. Praktično to bi značilo da gradske vlasti postavljanje spomenika moraju da odobre, potom se mora usvojiti idejni projekat i Grad potom mora i izgraditi taj spomenik. Formalno i pravno to ne bi trebao da bude veliki problem, da u glavama prijedorskih guzonja ima morala i savjesti, više od nacionalizma. Prosto je nevjerovatno kako suočavanje s prošlošću, borba za istinu i pravdu u Republici Srpskoj nestanu na potezu od Banjaluke do Prijedora, iako je zločin o kojem se govori veoma sličan. Ako se pitate zašto, odgovor je vrlo jednistavan, djeca su njihova, a zlikovci su naši.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62092/a-sve-bi-bilo-drugacije-da-su-srpska-djeca https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62092/a-sve-bi-bilo-drugacije-da-su-srpska-djeca Fri, 09 May 2025 09:17:26 +0200 Ovo je dio razgovora sa Očiglednom ublehom, čovjekom sa profilom na kom piše: „Analizirajmo događaje i ljude na drugačiji način od nametnutog.“ Nadam se da će se ovaj moj komentar biti prihvaćen kao dobronamjeran. Manipulanti i profiteri iz reda svih naših naroda namjerno zamućuju sadržaj kulture sjećanja i iz tog stanja profitiraju i takvu kulturu sjećanja koriste za razvijanje kulture mržnje i straha. I ti si ovom prilikom nasjeo na njihov narativ, propagandu koju svakodnevno ponavljaju. Analiziram tvoj komentar da tebi i svima koji ovo čitaju pokažem u čemu se sastoji zamućivanje, neprecizna upotreba pojmova humanitarnog prava i iznošenje lažnih podataka koji postaju neoborive činjenice po njima. Tvoj komentar glasi "Isto se prima, mogli su oni reć i 5.000. Većini ljudi nije jasno da u 11.500 ubijenih u Sarajevu su i vojnici." Prvo: Ovaj broj (11.541, ili oko 11.500) koji se ovih godina u Sarajevu koristi kao istina o ubijenim građanima Sarajeva je umjetnička fantazija umjetnika Harisa Pašovića, kroz umjetnički performans Crvene stolice gdje je postavio 11. 541 stolicu za poginule građane Sarajeva. Njegova fantazija postaje naučna činjenica koju svi sarajevski propagandisti svakodnevno koriste u komuniukaciji sa javnošću, da kažu da je u Gradu Sarajevu ubijeno 11.541 građanin iz reda svih naroda. Da bi pokazao u čemu je neprecizna upotreba pojmova iz humanitarnog i ratnog pravo počeću od toma šta znače pomovi ubiti, poginuti i biti žrtva rata. Ubistvo: Ubistvo je ljudski čin koji za posljedicu ima smrt drugoga čovjeka. U pravnom smislu, ubistvo je kazneno, krivično djelo protiv života i tijela sa smrtnom posljedicom. U ratu se ubijaju civili i zarobljeni vojnici i to je predmet kazne, krivičnog gonjenja. Poginuti: Izgubiti život nasilnom smrću, biti ubijen, izgubiti život u ratu, i ovo nije predmet krivičnog gonjena, nije zločin. Žrtve rata, direktne žrtve rata  su svi oni ljudi koji su tokom ratnog sukoba u ubijeni, poginuli i nestali a indirektne žrtve su svi koji su na razne načine raseljeni. U toku odbrambeno-otadžbinskog, građanskog rata na teritoriji predratnog Grada Sarajeva utvrđeno je da imamo oko 14.500 žrtava rata (po Tokači  13.952 /8.388 poginulih boraca, 5.564 ubijenih civila i boraca/ i /oko 500 nestalih lica./ Prva manipulacija od strane sarajevskih propagandista sastoji u tome da kada govore o ubijenim Sarajeva u građanskom ratu pominju konačni broj 11.541 koji nigdje nije verifikovan, objavljen i opšteprihvaćen, i  druga manipulacija je što u istoj izjavi poginule preimenuju u ubijene. Malo je sarajevskim propagandistima utvrđeni broj od 5.654 ubijenih civila. Tom broju dodaju još nigdje potvrđeni broj od 5.887  ubijenih civila (oni to rade tako što iz ukupnog broja žrtava rata kod Tokače uzimaju ovaj broj (5.887) poginulih vojnika  Armije RBiH), da bi svijetu prikazali da su u Gradu Sarajevo ubijeno 11.541 civila. Zanimljivo da broj poginulih vojnika Vojske Republike Srpske (2.241) oni ne uzimaju prilikom govora o 11.541 –om ubijenom građaninu Sarajeva u ratu, ali kad govore o 14.500 poginulih u Gradu Sarajevu koriste i ovaj podatak (2.241) o poginulim borcima Vojske Republike Srpske. Ponavljam tvoj komentar, koji je predmet ove analize,  koji glasi: "Isto se prima, mogli su oni reć i 5.000. Većini ljudi nije jasno da u 11.500 ubijenih u Sarajevu su i vojnici." Da bi tvoja izjava, (imajući u vidu sve ovo što sam objavio u ovom blogu), koja govori o sarajevskim propagadnistima i manipulatorima, bila razumljiva i istinita, po meni trebala bi da glasi: „Isto se prima, mogli su oni reć i 5.000. Većini ljudi nije jasno da u 11.451 ubijenih u Sarajevu su i poginuli vojnici Armije RBiH.“ Naglašavam da bi ja na ovu tvoju zadatu temu drugačije odgovorio. Ja bih napisao: Isto se prima kod naroda, mogli su oni napisati i 5.000. Većini ljudi nije jasno da u lažnoj brojci od 11.451 ubijenih u Sarajevu su i poginuli vojnici Armije R BiH. Igrajući se, manipulišući, vršeći selekciju i preimenovanje žrtvama rata u Sarajevu, sarajevski proganadisti i manipulatori su „zaboravili“ da kažu da postoji i 2.241 poginulih boraca Vojske Republike Srpske, i 1.097 ubijenih civila po Tokači. Srpska istoriografija, političari i predstavnici nevladinih organizacija koje su proistekle iz odbrambeno-otadžbinskog rata ne prihvataju, narative sarajevskih propagandista i manipulatora i ne priznaju osporavaju, podatke Tokače i govore o 4.500 poginulih vojnika i oko 3.000 ubijenih civila srpske nacionalnosti na teritoriji Grada Sarajeva. Vrijeme je da se na mostu istorije, istine i pravde susretnu predstavnici svih strana i da poslije borbe argumentima, činjenicama približe ove nacionalne istine stvarnim istinama o svim aspektima ratnih žrtava sa teritorije bivšeg Grada Sarajeva. https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62091/sarajevski-propagandisti-i-manipulatori-ne-vjeruju-srbima-a-ni-mirsadu-tokaci https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62091/sarajevski-propagandisti-i-manipulatori-ne-vjeruju-srbima-a-ni-mirsadu-tokaci Mon, 05 May 2025 13:32:35 +0200 Evo neki dan izašlo istraživanje Fondacije Fridrih Ebert koje pokazuje da stanovnici Republike Srpske najviše vjeruju Srpskoj pravoslavnoj crkvi, mada taj procenat nije impresivan, 55%, a onda znatno manje ostalim institucijama (mediji, političke partije, političari, institucije). U Federaciji BiH povjerenje u vjerske ustanove je na drugom mjestu (50%), odmah posle medija (90%). Ko prati istraživanja ovakvih fenomena kod nas i u regionu nije iznenađen, naprotiv, možemo reći da su ovakvi rezultati uobičajeni i donekle očekivani, ali …? Uvijek postoji ali, koji ovaj život čine ljepšim i zanimljivijim. Pošto ova fonadacija radi istraživanje svake godine, istom metodom, veoma je zanimljivo vidjeti kako to povjerenje u vjerske institucije se kreće kroz vrijeme tj. da li se to povjerenje u vjerske institucije povećava, smanjuje ili ostaje isto? Rezultati su vrlo zanimljivi. Od 2017. godine do 2022. godine povjerenje u vjerske institucije je imalo nešto više od 70% stanovnika Bosne i Hercegovine, da bi od 2023. godine to povjerenje opalo za oko 20% i sada ono iznosi nešto više od 50%. Neka procenti i nisu potpuno tačni, ali je tendencija više nego jasna, od 2022. godine povjerenje u vjerske institucije opada i postavlja se pitanje zašto? Zašto tek polovina stanovnika BiH vjeruje vjerskim ustanovama, čija je osnovna misija širenje vjere unutar svog stada. Kriza povjerenja u vjerske institucije nije karakteristika samo našeg društva, jer istraživanja u regionu, Evropi i SAD bilježe sličan fenomen. Možda je jedan od razloga generalno nepovjerenje prema institucijama u našoj zemlji, pa su tim trendom obuhvaćene i vjerske ustanove? Teško mi je povjerovati da su stanovnici BiH manje vjernici jer su postali više racionalni, jer to naša svakodnevica dematuje, biće da je u pitanju nešto drugo. Ljudi još uvijek imaju potrebu da vjeruju u nešto, ali nisam siguran da im za to trebaju posrednici u vidu vjerskih ustanova, pa samim tim i povjerenje u njih je sve manje. Na kraju krajeva možda je i do vjerskih ustanova i njihovog ponašanja, koje je vrlo često moralno upitno i u suprotnosti sa onim što propovjedaju. Prevelika bliskost s vlastima i tajkunima teško da će impresionirati običnog stanovnika ove zemlje i vratiti mu vjeru u vjerske institucije. Dodamo li tome osvještavanje pumpi, kancelarija i mašina, onda se zapitamo gdje je tu mali čovjek. Na kraju krajeva, teško je vjerovati nekome koji od nas treže da se pridržavamo deset Božijih zapovijesti, a svakodnevno ih gledate kako krše ta ista pravila. Znam, sve je to ljudski, ali teško je običnom čovjeku da to prihvati. Možda je kombinacija ovih razloga uzok gubitka povjerenja u vjerske institucije u BiH, ali o tome trebaju da brinu domaći kler, a ne ja. Moje je da primijetim.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62090/zasto-gradani-bih-sve-manje-vjeruju-vjerskim-organizacijama https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62090/zasto-gradani-bih-sve-manje-vjeruju-vjerskim-organizacijama Tue, 29 Apr 2025 09:09:44 +0200 Elem, nema ništa gore nego kada psiholozi čitaju knjige o istoriji i to ne o bilo kakvoj istoriji već ovoj skorašnjoj s kraja 20. vijeka. Svašta se tu može pročitati. Tako sam ja neki dan završio s čitanjem knjige, ustvari prošireni doktorski rad, sarajevskog istoričara Edina Omerčića koja se zove „Brzina mraka; Politička djelatnost Srpske pravoslavne crkve u Bosni i Hercegovini od 1989. do 1996.“ Inače čovjek je ozbiljan istoričar i radi na Institutu za historiju Univerziteta u Sarajevu od 2008. godine, znači ništa trange, frange. I tako ja čitam poglavlje šesto u kojem se obrađuje period između 1993. i 1994. godine, kada naletih na 377. strani na sledeći pasus Na 34. sjednici Narodne skupštine Republike Srpske koja se održala 28. avgusta 1993. godine narodni poslanik Miladin Nedić „zamoljen od ogromnog broja ljudi sa Ozrena, Trebave i Majevice“ postavio je pitanja “vezana za lični, vjerski, nacionalni i profesionalni identitet episkopa Vasilija, za kojeg je tvrdio da „predsjedava sjednicama vojnih komandi“. Napomenuo je da su mu ova pitanja ljudi postavili kao hrišćani koji su Vasilija smatrali „za satanu“. Da, govori se o Vasiliju Kačavendi i vjerujem da pravoslavnim Srbima nije smetalo to što se kao   episkop zvorničko-tuzlanski miješa u vojne poslove, već izgleda što je i tada imao afinitete prema mladićima i Mladićima. Narodni poslanik Nedić nije dobio odgovor na svoja pitanja, ali je dobio prekor od tadašnjeg ministra za vjere Dragana Davidovića koji je kazao  da zasijedanje Narodne skupštine Republike Srpske nije pravo mjesto za „ovako neukusna pitanja“, pogotovo zbog toga što episkope ne postavlja skupština, već Srpska pravoslavna crkva, te je Vasilije za svoja djela odgovoran Sinodu i Svetom arhijerejskom saboru u Beogradu. Ministar je naglasio da je ovo protest „iz etičkih principa“. Potom je ministar napravio moralni salto mortale i narodnim poslanicima krenuo da objašnjava koliko je potrebno vjeruočitelja u školama, koliko vojnih sveštenika, a koliko sveštenika u bolnicama, klinikama i ostalim zdravstvenim ustanovama. Važno je naglasiti da su ovo Nedićevo pitanje čuli osim poslanika Narodne skupštine  i predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić, te mitroplit Nikolaj, kao i general Milan Gvero i svi oni su manje ili više otvoreno pokazali razumijevanje za episkopa Vasilija, naglašavajući njegove zasluge zvorničko- tuzlanskoj eparhiji od ranije i sada tokom rata.   Zašto vam sve ovo pišem?   Prije svaga da shvatimo kako ni tada, kao i sada ovozemaljski zakoni nisu isti za sve, pogotovo za one koji su visoko pozicionirani u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, ali to nije ništa novo.   Kako životi malih običnih ljudi nisu važni, kada se radi o višim ciljevima, ali ni to nije ništa novo.   Da se još 1993. godine znalo za „nestašluke“ episkopa Vasilija Kačavende i kako su svi oni koji su za to tada imali razumijevanja saučesnici u svemu što se kasnije dešavalo, a otkrilo 2013. godine.   Za svoj minuli rad Vasilije je 2024. godine primio orden Svetih novomučenika kragujevačkih, jer gdje su mladi muškarci tu je i Kačavenda.   Na kraju krajeva moramo priznati da su i pederi dali svoj dopinos u izgradnji Republike Srpske, što bi trebalo da se cijeni.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62089/kacavendin-poucak https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62089/kacavendin-poucak Wed, 23 Apr 2025 08:47:00 +0200 Odmah na početku da razjasnimo ovaj tekst se odnosi na sve stanovnike naše države bez obzira na njihov pol, rod i seksualno opredjeljenje. Svako ko je državljanin ove zemlje mogao je da popuni ovu anketu, a popunilo ih je tačno 3140 osoba. Pošto danas malo ko čita, pogotovo ovakve vrste publikacija, pokušaću vam kroz niz činjenica dočarati seksualni život stanovnika naše zemlje, bez velikog filozofiranja, pa ako vas zaintrigiram cijelu publikaciju možete da nađete i besplatno skinete na linku https://proeduca.net/seksualnost-stanovnika-bosne-i-hercegovine/ Predigra ili stavovi o nekim aspektima seksualnosti: „Homoseksualnost nije bolest“ smatra 46.7% građana u BiH, dok 36.8% misli da jeste. Sa stavom da „pornografiju treba zabraniti“, slaže se trećina stanovnika u BiH (32.7%), dok se tome protivi 46.4% ispitanika. Dobro je „da muškarac ima seksualno iskustvo prije stupanja u brak“, smatra polovina (49%) građana BiH, ali je interesantno da njih 29.1% nema stav o tome. Sa tvrdnjom da je „normalno imati analni seksualni odnos“, slaže se 35.6% stanovnika BiH, 27.5% nema stav, dok 36.9% smatra da to nije normalno.“ Pređimo na stvar ili seksualno ponašanje: Nešto više od trećine stanovnika BiH (38.7%) imalo je analni seksualni odnos. Obje vrste seksa, genitalni i analni, upažnjvalo je njih 1146 ili 36.54%. U prosjeku prvi seksualni odnos stanovnik BiH imao je  sa 19.3 godine. Muškarci ranije stupaju u seksualne odnose (18.8) u odnosu na žene (19.6). Za 50% stanovnika BiH osnovni motiv da stupe u prvi seksualni odnos bila je ljubav (50%), a potom radoznalost (18%) i fizička privlačnost partnera ili partnerke (23.2%). Polovina građana BiH (49.9%) prilikom prvog seksualnog odnosa koristila je neki oblik kontracepcije. Oko polovine ispitanika je koristilo kondom (47.4%), a 16.6% se odlučilo da neželjene posljedice spriječi metodom prekinutog seksualnog odnosa.. U posljednjih godinu dana 71.3% stanovnika BiH je u prosjeku imalo seks sa jednom osobom, dok je njih 10.4% bilo sa dva partnera ili partnerke. Seks sa tri osobe, u posljednjih godinu dana, imalo je 4.5% građana, a više od tri partnera njih 6.2%. U posljednjih godinu dana seksualne odnose nije imalo njih 7.7%. U prosjeku ispitanici u BiH mjesečno imaju šest odnosa za 30 dana. Petina građana (21.1%), u proteklom mjesecu, nisu uopšte imali seksualne odnose. Nešto više od trećine stanovnika BiH (38.9%) je u posljednjih mjesec dana imalo seks između jednog i pet puta. Svaki deseti ispitanik i ispitanica spavali su sa partnerom ili partnerkom deset puta u proteklih 30 dana. U proteklih mjesec dana više od 10 puta seks je imalo 16.7% ispitanika. Nešto više od četvrtine stanovnika BiH (28.3%) uvijek koristi kontracepciju tokom seksualnog odnosa, dok 31.1% to čini ponekad. Kontracepciju ne koristi svaki treći ispitanik ili 34.7%. Kondom je najčešći oblik kontracepcije kod građana koji koriste kontracepciju tokom odnosa i njega koristi uvijek ili ponekad 51.4% ispitanika. Neobavezan seks je u proteklih godinu dana imao 18.7% ispitanika i ispitanica. Među ispitanicima koji su imali neobavezni seks 59.3% je koristilo kondom kao zaštitu. Vrhunac ili koliko smo zadovoljni seksom? Stanovnici BiH su prilično zadovoljni svojim seksualnim životom, prosječna ocjena iznosi 7.23 na skali od 1 do 10. Tokom seksualnog čina 40.2% ispitanika uvijek doživi orgazam, dok uglavnom to doživi 38.5% ispitanika. Vrhunac ponekad doživi 15.4% ispitanika, a 2.7% nikada.  Sam svoj majstor ili preuzmite stvar u svoje ruke: Dvije trećine stanovnika BiH (67.5%) kazalo je da masturbira. Trećina (33.5%) masturbira nekoliko puta mjesečno, dok 25.4% to čini nekoliko puta sedmično. Pornografske sajtove ne posjećuje 41.1% ispitanika u BiH. Nekoliko puta mjesečno pornografske sajtove posjećuje 14.2% ispitanika, a svaki deseti (11.1%) nekoliko puta sedmično. Ovu vrstu sajtova svakodnevno posjećuje 4.8% ispitanika. Među građanima koji posjećuju pornografske sajtove najviše je onih koji kažu da im takvi sadržaji pomažu da se lakše uzbude i dožive orgazam (48.1%), a slijede ispitanici koji uživaju da gledaju takve sadržaje (11%) i oni koji se na taj način upoznaju sa seksualnim tehnikama (8.5%). Svaki deseti ispitanik (9.4%) kazao je da mu ovakvi sadržaju pomažu da zadovolji svoju povećanju seksualnu želju, dok 7.9% tvrdi da im to pomaže da imaju kvalitetniji seksualni život. Na porno-sajtovima 5% ispitanika nalaze sadržaje o kojima maštaju u stvarnom životu. Najmanje je onih (1.5%) koji kažu da posjećuju ove vrste sajtova zbog stidljivosti. Ovo je samo jedan mali dio dobijenih rezultata, koje se nalaze u publikaciji „Seksualnost stanovnika BiH i koliko se razlikuju od stanovnika Srbije i Hrvatske“. Zaključke o seksualnom životu Bosanaca i Bosanki, kao i Hercegovaca i Hercegovki donesite sami i nema potrebe da se upoređujete, jer seksualnost je individualna stvar i nema recepta koji će važiti za sve. Šta reći na kraju nego, jebite se narode i trudite se da uživate u tome.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62088/tako-ti-je-mala-moja-kad-jebe-bosanacka-ili-sta-znamo-o-seksualnosti-stanovnika-bosne-i-hercegovine https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62088/tako-ti-je-mala-moja-kad-jebe-bosanacka-ili-sta-znamo-o-seksualnosti-stanovnika-bosne-i-hercegovine Tue, 15 Apr 2025 10:05:58 +0200 Elem, u subotu je Milorad Dodik opet  misteriozno prešao granicu Bosne i Hercegovine bez ikakvih problema i ukazao se na bini u Beogradu, da bi se obratio vaskolikom srpstvu. Ne znam koliko ga je prisutno srpstvo uopšte slušalo dok je prekidalo post besplatnim pljeskavicama, ćevapima i ostalim mesnatim naslaždenijima. Ipak red bi bilo da barem mi iz Republike Srpske znamo šta je tom prilikom Milorad Dodik kazao i šta možemo da zaključimo na osnovu onoga što je izrečeno. „Veličanstvena Srbijo, okupili smo se da pokažemo jedinstvo i volju, da očuvamo narod.“ Ako izuzmemo nekritičko divljenje Srbiji što je svojstveno svakom poštenom nacionalisti, kao i političarima kojima prijeti hapšenje, ne vidim šta je to trenutno toliko veličanstveno u njoj, a pogotovo mi nije jasno jel Dodik traži jedinstvo ili poslušnost srpskog naroda? Pogotovo mi nije jasno šta znači „očuvati narod“ i od koga i čega.  Imajući u vidu da je Vučić toliko dugo na vlasti, da se teško možemo sjetiti ko je to bio prije njega i SNS-a. „Srbija mora da se stabilizuje. Ovdje smo da podržimo napore predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, u ovim nestabilnim vremenima u kojima se cijeli svijet nalazi.“ Po dobrom starom običaju kod Srba, stabilnost države ne zavisi od funkcionalnih institucija, poštivanje zakona i procedura, već od jednog čovjeka, a taj čovjek je danas Aleksandar Vučić. Koji će u maniru iskusnog kapetana srpski brod prevesti kroz oluje i bure koje u ovom trenutku izazivaju srpski prijatelji Vladimir Putin i Donald Tramp. Ono što je nelogično je da po riječima Aleksandra Vučića Srbiji nikada nije bolje išlo, ali je jasno da Milorad Dodik misli drugačije tj. da je nestabilna. „Važna je jaka i stabilna Srbija, Republici Srpskoj je od najveće važnosti. Zato smo ovdje da pružimo podršku Srbiji, mi u Srbiju gledamo kao u svoju državu, zato hoćemo da je jaka i snažna.“ Kao što vidite Milorad Dodik je došao u Srbiju, zajedno sa autobusom svojih pristalica, da podrži Srbiju koju urušavaju stanovnici Srbije. Kao što znate od ranije mi ne dolazimo samo na mitinge i skupove podrške SNS-a, već kad je potrebno mi iz Republike Srpske i glasamo u Srbiji, jer hoćemo da Srbija ostane jaka, snažna i napredna. Potom je Milorad Dodik dodao „Srbija koja se oslobađa mora da nastavi svoj put, a taj put je ovaj večeras. Šta god mislili o nama, ovo je stabilna, normalna, volji okrenuta Srbija.“ Nije baš najjasnije od čega se Srbija oslobađa i ko je porobio, ako znamo da je od 2012. godine SNS na vlasti zajedno za SPS-om. Vučić se za to vrijeme družio i sarađivao sa najvećim „neprijateljima“ Srba od Klintona, preko Šredera, Blera i Soroša, pa nikako da skontam od koga i čega se oslobađa? Ipak sasvim je jasno da postoji „normalna“ i „nenormalna“ Srbija, a vi znate koja je koja. „Nemamo ništa protiv njih, osim kada zabranjuju rad ustanova, to ne treba da čine. Prava mogu da ostvare na izborima i zato Srbija mora pobjeđivati na izborima.“ Nikako da skontam ko su oni, opozicija u Srbiji, studenti, nevladin sektor ili svi oni koji već šest mjeseci traže istinu i pravdu na ulici, a zauzvrat dobijaju batine, otkaze, smanjene plate i etikete izdajnika, ustaša i sl. Onda čitavu priču opet vraća na izbore, koji su u Srbiji toliko neregularni, da ih se stidi svaki pristojan čovjek, ali ne i vlast. „Srbija koja je na strani predsjednika Vučića. Nema nijedne persone koja Srbiju osim Vučića može da povuče naprijed. Uspjeli smo zahvaljujući Vučiću da slobodno govorimo. Srbija dobija svoju dimenziju i poruku - da građani žele slobodnu Srbiju. Neka žive Republika Srpska i Srbija i srpski narod gdje god se nalazio.” I onda ide zakucavanje. Srbija je toliko veličanstvena, stabilna i jaka, da je može voditi samo jedan čovjek, Aleksandar Vučić. Realno, ako je ovo istina što Dodik govori, a ko smo mi da u to sumnjamo, Srbija je u ozbiljnom problemu. Ipak, na kraju bih se složio sa Miloradom Dodikom da njeni građani žele „slobodnu Srbiju“.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62087/sta-je-dodik-kazao-na-vucicevom-mitingu https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62087/sta-je-dodik-kazao-na-vucicevom-mitingu Tue, 08 Apr 2025 11:12:41 +0200 „Postoje oni koji se ne bore, samo sjede. Onaj ko se bori, taj može da izgubi, ali onaj ko se ne bori, on je već izgubio. Moramo se boriti da prikažemo pozitivne rezultate koje je Srpska ostvarila! Završili smo prošlu godinu sa 0.4 odsto budžetskog deficita i 34 odsto ukupnog duga, a 32 odsto javnog duga. Amerika ima 6 odsto budžetski deficit i 120 odsto zaduženja. Kako smo uspjeli da dozvolimo da javna percepcija bude drugačija, pored svih rezultata koje imamo? Zaposlili smo, po različitim strukturama, toliko stručnjaka za medije, a pokazali smo nesposobnost komunikacije! Razni mešetari, tako, izvrću priču i pričaju o kolapsu Republike Srpske„ Ovo je neki dan izjavio predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik. Šta možemo iz gore navedenog zaključiti, da je narod glup ili jednostavno ne vidi koliko mu je dobro. Sasvim je jasno da Milorad Dodik sve manje ima kontakta sa realnošću, što može da bude rezultat više stvari: Otuđio se od običnih ljudi. To može biti rezultat pokušaja realizacije „velikih“ ideja koje mu zaokupljaju pažnju, gomile novca kojom raspolaže, još većeg obezbjeđenja koje ga čuva, prevelikog gledanja RTRS-a i Alternativne televizije, okruženost ulizicama koji mu stalno povlađuju i govore da je najljepši i najpametniji. Otuđenosti od zakona i pravila. On taj koji postavlja pravila, a svi drugi služe da ta pravila pretvore u zakone, pravilnike, upustva i ostale pravne akte koji će u tom trenutku poslužiti svrsi. Pa mi imamo više hitnih i vanrednih zasjedanja Narodne skupštine, nego redovnih. Otuđenost od sistema. Institucije nemaju nijednu drugu ulogu osim da prate njega i njegove ideje, koliko god one bile sulude i u suprotnosti sa zakonima, kao i da zaposleni u njima redovno dolaze na „spontane“ mitinge. Šta god da je u pitanju vidimo da on nije kriv, već svi ostali koji ne mogu da prate svog briljantnog vođu. Potpuno je jasno da Milorad Dodik nikad nije razumio ili ne želi da shvati razliku između PR-a,  marketinga i bahatosti. Da je shvatio tu razliku nikada se ne bi ponašao kako se sada ponaša, a ponaša se kao autokrata koji svaki dan ima sve više problema i zbog toga je nervozan i umoran, a samim tim i ljut. Cilj PR je da gradi i održava pozitivan imidž pojedinca ili institucije u javnosti. Fokus je na reputaciji, poverenju i kredibilitetu. Kakva je reputacija predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika? Što se tiče imidža u svijetu, on je svaki dan sve gori i gori, jer on se danas opaža kao glavni generator problema u BiH, a sve manje kao dio rješenja. U Republici Srpskoj ga opažaju na dva načina. Njegovi simpatizeri smatraju da je on jedini koji može da spasi Republiku Srpsku od nestanka i zato ga treba pustiti da radi šta hoće, dok drugi misle da je on i njegovo političko ponašanje glavna opasnost za opstanak Republike Srpske. Kojih ima više u ovom trenutku teško je reći? Milorad Dodik je odavno kreirao imidž omnipotentnog Baje, koji je sve i svja u Republici Srpskoj i koji je iznad svake institucije. On o svemu pregovara, on sve dogovara, odlučuje i u sve se miješa, a institucije su tu samo privid postojanja sistema. To je dobro dok sve ide kako treba, kada nastanu problemi onda taj superheroj postaje glavni krivac za sve. Od inflacije, preko niskih penzija, do odlaska mladih ljudi. Koalicioni partneri od toga debelo profitiraju, jer imaju dio moći i skoro nikakve obaveze. Kao posledicu te Dodikove svemoći imamo punu vladu na čijem je čelu klovan i gomilu anonimnih ministara, koji su tu samo zato što Vlada mora da postoji  i kojima običan stanovnik Republike Srpske ne zna ni ime, ni prezime. I ljubitelji i kritičari Milorada Dodika  se slažu da je on centar moći i da sve u Republici Srpskoj od njega zavisi. Složiće se i da je bogat i bahat. Nekima to smeta, a nekima ne. Dodik sebe vidi kao prosvećenog apsolutistu i ne treba mu  reputacija, povjerenje i kredibilitet u javnosti. Treba mu lojalna policija, kontrola nad novcem i zakonodavnom i izvršnom vlašću. Doduše treba mu i veza do Trampa, što raznorazni đulijaniji i blagojevići  vješto koriste da mu uzmu pare. Njemu treba bespogovorna poslušnost i strah od mogućih posledica ako kažemo ili uradimo nešto što je u suprotnisti sa njegovom politikom. Da nije tako, ne bi omalovažavao i vrijeđao novinare, niti bi ih izbacivao sa konferencija za medije i zabranjivao im ulazak na iste. Ne bi svoje političke oponente nazivao izdajnicima, plaćenicima i ne bi donosio zakone u kojima su članovi navladinih organizacije opisani kao „agenti stranog uticaja“. Tako se ne gradi ni reputacija, ni povjerenje, već stvara razdor među građanima Republike Srpske. I nema tog stručnjaka za komunikaciju koji može da to kontroliše i sanira, pa taman bio najbolji stručnjak  u svijetu. A narod ko narod, više vjeruje cijenama u prodavnicama, nego PR, jer PR se ne može ručati, niti nasuti u auto.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62086/pr-se-ne-jede-niti-sipa-u-auto https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62086/pr-se-ne-jede-niti-sipa-u-auto Tue, 01 Apr 2025 10:07:51 +0200 Hoće li te hapsit, neće Sve nas muči ta dilema, Iz grudi nam vapaj kreće: „Što te nema, što te nema?“   O glavi ti mnogi rade Pošten Srbin mira nema,   RTRS nam nadu dade: „Što te nema, što te nema?“   Presto Vučić da se trudi I Tramp svoje snove sneva, Sve ti piše u presudi: „Što te nema, što te nema?“   Kažu da si kod Orbana Ko zna šta ti Putin sprema, Narod brine i ne spava: „Što te nema, što te nema?“   Ponestalo više sreće Ni Le Penke više nema, Iz partije vapaj kreće: „Što te nema, što te nema?“   Mislio si da si Baja Sve pokvari ona Sena, Istjerateše te iz Raja: „Što te nema, što te nema?“   Petar Đokić mudro ćuti Meščini se strana mijenja, Niko odan, svak prevrtljiv: „Što te nema, što te nema?“   Gdje si sada, šta te muči Sve nas brine ta dilema, Da li će nas Pranjić vodit: „Što te nema, što te nema?“   Ostavi nam Viškovića Nenada što stalno drijema Ali je sada svima jasno: „Sad te ima, sutra nema."     https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62085/sto-te-nema https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62085/sto-te-nema Mon, 24 Mar 2025 09:39:10 +0100 Dok najveći broj stanovnika Bosne i Hercegovine čeka rasplet situacije u državi plašeći se sukoba i incidenata Vlasti Republike Srpske pare troši nemilice, ali što bi narod rekao “samo nek se ne puca”. Da pojasnim. HE na Drini je dio mješovitog Holdinga “Elektroprivreda Republike Srpske” tj. to je preduzeće gdje Vlada Republike Srpske sve odlučuje i koje ima monopol na cijeloj teritoriji Republike Srpske. Elem, to preduzeće je neki dan odvojilo 750 000,00 KM, bez PDV-a, i raspisalo tender za reklamu i propagandu u narednih osam mjeseci. Plan je da se ovo monopolsko preduzeće reklamira na televiziji, radiju, internet portalima, ali i preko sportskih klubova i manifestacija. Danima evo razmišljam zbog čega je HE na Drini treba reklama i ne mogu da skontam. Imaju li konkurenciju? Nemaju. Hoće li skorije imati konkurenciju? Neće. Možemo li bez njihovog proizvoda živjeti normalno? Ne možemo. Pa u čemu je fora? Fora je u “čopanju”. Prvo će neka marketinška agencija bliska vlastima da dobije posao i da čopne dio novca za sebe i svoje usluge, a dio toga će biti vraćeno nekome u stranci. Onda će ta agencija, bliska vlastima, krenuti da dijeli novce “sportskim, kulturnim, humanitarnim organizacijama” bliskim vlastima i “manifestacijama i događajima” koje organizuju ljudi bliski vlastima  i oni će da čopnu dio novca za sebe i za stranku. Na kraju dolaze i mediji, opet bliski vlastima, koji će aktivno pratiti poslovne aktivnosti HE na Drini i sve gore pomenuto i čopnuti svoj dio kolača i nešto vratiti stranci, a zauzvrat će pružiti “istinito  objektivno” informisanje u skladu sa direktivama stranke koja ih kontroliše.   I tako će svi po malo da čopnu i nesta para dok kažeš Drina. Zato kada drugi put vidite da je sponzor nekoga i nečega HE na Drini, budite ponisni na sebe, jer to ste vi finasirali svojim računima i račnajte da je dio vašeg novca završio u džepovima partija na vlasti, jer to danas tako funkcioniše.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62084/na-drini-copanje https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62084/na-drini-copanje Mon, 17 Mar 2025 09:02:12 +0100 Prije nekoliko dana na sjednici Glavnog odbora SDS, koja je održana u Bijeljini usvojena je Deklaracija povodom aktuelne političke situacije u Republici Srpskoj i BiH. Negdje pri kraju te deklaracije SDS “ukazuje na činjenicu da se Republika Srpska nalazi u do sada najtežem ekonomsko-socijalnom položaju od njenog nastanka, što potvrđuje stanje javnih finansija i javnih preduzeća”, te s tim u vezi, kako se dalje navodi, pokreće inicijativu za formiranje „Vlade u sjeni“. Na prvi pogled ništa spektakularno, jer takve stvari opozicija pravi u mnogim zemljama, ali ovdje imamo bazičan problem, što je i aktuelna Vlada Repubike Srpske ne samo u sijeni, već u debeloj pomrčini. Evo recimo da li znate ko je Selma Čabrić i čega je ona ministrica? Da li znate ko je Savo Minić i čega je on ministar? Da li znate ko je Bojan Vipotnik i čega je on ministar? Da li ste čuli za Senku Jujić i koje ministarstvo ona vodi? Da li znate čega je ministar Zlatan Klokić? Naravno ima i poznatih ministara, ali oni su poznati već od ranije Petar Đokić ministar Energetike je poznat po svom visokom obrazovanju. Alen Šeranić je poznat kao ministar zdravlja koji se nalazi na američkoj „crnoj listi“. Nedeljko Čubrilović je po svemu drugo poznat, nego da je mnistar saobraćaja i veza, ali ne tih veza. Imamo i posebne ministre koji su poznati po glupostima koje izgovore  kao naprimjer Denis Šulić, dok je ministar pravde Bukejlović poznat kao grobar slobode misli i izražavanja u Republici Srpskoj. Trenutno je najpopularniji ministar policije Karan, zadužen da se predsjednik Dodik, premijer Višković i prvi čovjek Narodne skupštine RS ne oSIPAju. O premijeru Vlade ne vrijedi trošiti riječi, evo kako je to fino sročio Chat GPT „iako Višković možda nije idealan premijer iz perspektive kompetencije, njegov izbor ima smisla iz partijske i političke perspektive. Dodik verovatno smatra da je on politički koristan i da može pružiti lojalnost, stabilnost i kontrolu koju SNSD traži, što je često važniji faktor od moralnih ili intelektualnih kvaliteta u autoritarnijim političkim sistemima.“ Šta hoću da kažem. Mi već imamo vladu koja je crna da crnja ne može biti, mada SNSD ne treba nikada potcjenjivati, pa nam je ova u sijenci potpuno bespotrebna. Nama treba „obična“ Vlada u kojoj će ministri i ministrice koje će od ranije biti poznati i priznati, a ne kad stupe na tu funkciju, a neki ni tada. Nama trebaju ministri koji će raditi svoj posao i snositi odgovornost za ono što su jesu ili nisu uradili. Nama trebaju ministri koji imaju znanje, koji imaju dignitet i koji će biti šefovi u svojim ministarstvima. Nama trebaju ministri kojima će interesi Republike Srpske biti ispred interesa partije. Nama trebaju ministi koji će prvo neke u ministarstvima otpustiti, a ne samo primati. Nama trebaju ministi koji će sami dati ostavku, a ne da ih šefovi partija otpuštaju kako im se ćefne. Dragi moj SDS nisam siguran da imaš takve ministre, kao ni čitava opozicija. Nisam siguran ni da ste spremni da ministre departizujete i oslobodite od sopstvenog uticaja. Zato ste sve ove godine u sjenci.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62083/vlada-u-sjenci https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62083/vlada-u-sjenci Mon, 17 Mar 2025 08:28:04 +0100 Zašto je naš fašizam uvijek bolji i zašto smo mi uvijek ljepši od drugih? Odgovor je neobjašnjivo jednostavan - ja uopšte ne mogu biti fašista jer moja ljepota pobija tu mogućnost. Fašisti su oni preko puta, i svaki pomen da sa nama nešto nije u redu dokaz je njihove zaostalosti, bolesti i sadizma. Onaj ko ljepotu proglašava neispravnom - zapravo je sam oličenje zla. Sve što kaže u svoju odbranu lijepo ćemo relativizovati, jer to je jedini mehanizam naše logike - izvrćući zadate premise kao 'rokodil malu srnu kad ščepa na obali, pa se izvrće dok je ne raskida na manje komade, lakše za proždrijet. Mi jednostavno ne možemo biti fašisti jer smo posebni. Sve velike osobine su na našoj strani - mi smo i plemeniti, lijepi i istinoljubivi. Grane morala se povijaju ponad mirisnog aprilskog lahora naših rascvjetalih misli. Za sve naše ružne misli krivi su drugi, dok je za njihove ružne misli kriva njihova unutrašnja, urođena rugoba. I to nije crno-bijeli svijet i crno-bijeli način razmišljanja (drugi su isključivo loši, mi smo isključivo dobri - ne, ne, nipošto; to nije farbanje svijeta u crno-bijelo), a ponajmanje je to crno-bijeli televizor - to su fakti, to su činjenijenice, to ti je tak'. Zar nije posvjedočeno do sada bezbroj puta da mi ne lažemo, ljepota ne može lagati. Naša vjera, naš hod, naše knjige - sve govori za nas i svjedoči našu posebnost. Znaš ti gdje sam ja odrastao? Znaš li ti u kakvim sam ja revolucijama učestvovao? Možda oni jesu odrasli na vrelijem asfaltu, al' zbog svoje prirodne zaostalosti i ograničenja, oni ti to ništa nisu zaista vidjeli i svarili. Šta ti vrijedi i Pariz i Beč, Jupiter i Saturn, ako nisi dovoljno lijep, nisi prave vjere ili pravog ateizma i ako nisi - a nisu - u milosti boginje istine i ljepote. Hrabrost, visprenost, viteštvo i širokogrudnost. A šta je prava širokogrudost - to ti nije kad si bolesno narcisodian, kad se uvlaćiš u anus jačeg, kad svima tapšeš i baš sve razumiješ - ja sam idealni mudrac i ni u šta se ne miješam, jer sve razumijem i iznad sam svega - to ti je kad dehumanizuješ svakog ko ne vidi koliko si ti lijep i genijalan. Avaj, to nije vrijeđanje i dehumanizovanje, jer ljepota ne može dehumanizovati - ljepota je apsolutna po-sebi. Dakle, naš fašizam je nad-fašizam, apsolutni fašizam, samo ime mu kaže - on nije onaj koji jeste. Pljuvanje i nipodaštavanje Drugog je objektivno, jer ja sam samo realan tip, delija od karaktera i zato ja ne mogu izreći laž, čak i da hoću. Moja nacionalna, lokal-patriotska i lična istorija sve to potvrđuje, ko sumnja taj i laže i krade. Moja dehumanizacija Drugog nije put ka fašizmu, ja sam iznad svega, ja sam odavno transcendirao Materiju, ja sam iznad takvih stvari, time se samo sirotinja bavi. Sirotinja i neljepota. Mi koje je boginja sudbe obilato blagosiljala bavimo se samo ženskim spolovilom i napretkom. Ponekad muškim, ako žensko već imamo. Uvijek je u drugima problem. Nikada nije u nama. Mi smo posebni.   Преношење блогова и текстова са портала Фронтал дозвољено је након истека 48 часова од објаве блога или уз писмено одобрење редакције (17.03.2025.) https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62082/zasto-je-nas-fasizam-uvijek-bolji-i-zasto-smo-mi-uvijek-ljepsi-od-drugih https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62082/zasto-je-nas-fasizam-uvijek-bolji-i-zasto-smo-mi-uvijek-ljepsi-od-drugih Tue, 11 Mar 2025 09:18:30 +0100 U petak popodne porodica Puhalo se skupila na ručku, što znači da smo imali kvorum za otvaranje posebne sjednice kućnog savjeta, s jedinom tačkom dnevnog reda i ona je glasila „procjena bezbjedonosne situacije u Bosni i Hercegovini i preduzimanje neophodnih aktivnosti povodom toga“. Glava porodice je prepustila riječ meni rekavši „de ti analitičar kaži šta imaš“ i ja sam napravio presjek trenutne situacije u državi. Dok je ona sipala supu, ja sam biranim riječima, primjerenim uzrastu omladine,  opisivao šta se dešava u Republici Srpskoj i kakve su reakcije domaćih i stranih političara na datu situaciju.   Objasnio sam im da je Republika Srpska izvršila državni udar, uz saglasnost Narodne skupštine Republike Srpske i da bi neko zbog toga mogao najebati. Obajsnio sam im da se SIPA ne osipa i da nakon donošenja novih zakona u Parlamentu Republike Srpske ne prihvatamo i ne priznajemo nijednu instituciju na nivou BiH koja nije spomenuta u Dejtonskom mirovnom sporazumu, a ni zakone koje je nametnuo (ne)legalni Visoki predstavnik u BiH. Prva se za riječ se javila kćerka, koja me upitala da li to znači da više neće moći da naručuje nakit i cipele iz Federacije BiH i da li je dozvoljeno glasno slušati Helem Nejse? Rekao, sam da je zvanični stav Milorada Dodika, a samim tim i Republike Srpske,  da se mora obezbijediti slobodan protok novca, ljudi i roba i da može naručivati šta hoće iz drugog entiteta i Distrikta Brčko, ali da je platni promet između njezinih staratelja i nje prekinut, zbog nedomaćinskog poslovanja. Ona je kazala da je uvrijeđena, jer koristim riječi, kojima se opisuju Šume Republike Srpske i da će nazvati babu tj. moju majku da joj ispriča kako se ponašam prema njoj. Ja sam kazao da ne želim da utičem na njene stavove, ali da je „prošlo vrijeme kada su stranci uređivali odnose u našoj kući“. Glava porodice je aplaudirala i iznijela glavno jelo, pohovana piletina i grašak.   Što se tiče Helem Nejsa, rekao sam da sluša na slušalice, jer oni nisu po „slovu Dejtona“ ali dok ne narušava mir u kući tolerisaćemo njene drekavce. Onda se za riječ javio sin i pitao da li će biti rata? Glava porodice se zagrcnula, a ja sam kazao da to pitanje nije relevantno, jer smo mi odlučili da „mi nećemo biti ratnici, već dezerteri i izbjeglice“. Sin se zgranuo na našu odluku i najavio bojkot graška, dok je nastavio da jede pohovanu piletinu. Potom je dodao, da on nije izdajnik da je časno poginuti za svoj narod, institucije i državu. Onda je pitao može li se rat prolongirati na mjesec dana dok ne vidimo šta će se desiti sa Borcem u Ligi Konferencija? NATO sam ja slegnu ramenima? Glava porodice je ljutitim glasom kazala da smo „nikakvi roditelji“, jer nismo naučili dijete da  razlikuje instituciju od ličnog interesa, kao i patriotizam od nacionalizma. Ja sam kazao da je to povukao na njene roditelje ili je pokupio u školi, ovo nije mogao čuti u kući. Kćerka je kazala da joj je kul da budemo izbjeglice, ali ne u Srbiji, već u Italiji, Austriji ili negdje još dalje. Žena se složila s njom, i kazala ako već moramo da se patimo, neko to uz krike galebova, šum mora i mediteransku hranu. Odmah sam zamislio kako na plaži jedemo paštete i mesne nareske, uz paradajz i jogurt. Složili smo se da to treba biti država koja izlazi na more, ali je ostalo da usaglasimo koje. Onda je žena iznijela puding i svečano kazala, evo dezerta za dezertere, a mi smo prolongirali rat za ponedeljak i vratili se planiranju vikenda.  Rat će morati da sačeka da ga odobre Amerikanci, Evropljani, Rusi, Kinezi i sl., jer ni to ne zavisi od nas.   https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62081/dezert-za-dezertere https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62081/dezert-za-dezertere Wed, 05 Mar 2025 09:47:00 +0100 Ono što se desilo na zasjedanju Skupštine Republike Srbije nešto je što se nikada u tom časnom domu nije desilo (ovdje namjerno preskačem ubistvo koje se desilo u Skupštini Srbije davno, onda kada su Hrvati zorno pokazali da ne žele da žive u Jugoslaviji, što je razumljivo, oni su postupili tako jer su bili razbijači jedne države koju oduvijek nisu htjeli, kao što će to biti i više godina kasnije). U ovoj Skupštini su opozicionari pravljim, neviđenim bezobrazlukom, niskim strastima uličara, licemjera bez mu*a koje nisu mogli obuzadati, jer su kukavice, suzavcem, dimnim bombama bačenim na žene -  poslanice u Skupštini, teško ih povrijedili i tako pali na ispitu ČASTI, ugrozivši živote žena na otvorenoj sceni na način koji preziru i okorjeli mafijaši. I oni imaju svoje kodekse, svoja pravila - oni ne  povređuju i ne ubijaju žene i djecu. Bar oni koji jesu muškarci, a ne  pi**e , oni su ONI koji gađaju državnu zastavu i grb svoje zemlje. Mogu li oni ikada voditi Srbiju?!! Čije oruđe je truba, brašno, suzavac, klepetuše itd. u zatvorenoj prostoriji osim KUKAVICAMA sumanutim, okorjelim mrziteljima svoje nemoći i osvete zbog toga. Oni su ćutali sve ovo vrijeme o šetnji studenata - nisu ih htjeli studenti - jer su znali da su oni bezvrijedni, nestrpljivi da zgrabe fotelje...   Da se razumijemo, opozicija ima pravo da postoji u svakoj demokratiji, ona koriguje postojeću vlast - i ima pravo na to. Ali, ova opozicija je napravila performans kakav se nije vidio ... Zašto? Zato što se opozicionari biju sa poslanicima iz vladajućih partija i u drugim zemljama, to smo vidjeli i to mi je na neki način muški, pobiju se, policija ih rastavi, i šta? Ništa? A ovo je baš prljava igra. Suprotno tome, Srbijom šetaju mladi ljudi, studenti, ponosno, MIRNO, ne vređajući nikoga, tražeći ponavljam,  mirno ono za šta misle da se može i mora popraviti u zemlji. I imaju pravo na to, žrtvujući gubitak godine, nepoložene ispite, žuljeve na nogama, kilometre i kilometre pređene s ciljem da u Srbiji bude BOLJE. Ovo što su uradili pomahnitali opzicionari, najavljujući licemjerno da će NEŠTO uraditi, e bravo, uradili su tačno ono što njih oslikava, prave gubitnike koje studenti NISU htjelu uz sebe, OBRUKALI su mlade i sve one koji su sa suzama u očima pratili njihove kolone, koji jesu vjesnici drugačijeg odnosa u državi, koji nisu agresija, ni rušenje zemlje - nego naprotiv želja da u svojoj zemlji Srbiji žive slobodno i zadovoljno. I najviše što su pokazali da je MRŽNJA ono što razdvaja,  a LJUBAV ono što povezuje.   Dipl. prof. Radmila Trbojević   Преношење блогова и текстова са портала Фронтал дозвољено је након истека 48 часова од објаве блога или уз писмено одобрење редакције (05.03.2025.) https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62080/bruka https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62080/bruka Wed, 05 Mar 2025 09:14:56 +0100 Da li ste čuli za pojam „zelena transverzala“? Ja sam ga čuo još kao srednjoškolac krajem 80-ih godina prošlog vijeka i to je plan muslimana da naprave koridor od Turske do Bosne i Hercegovine, a taj plan su nam ozvaničili još 1983. godine, pred olimpijadu,  kada su novosagrađeni kompleks klizališta besramno nazvali ZETRA. Srbi na čelu sa Radovanom Karadžićem su „raskrinkali“ taj pakleni plan i 90-ih godina uz pomoć svih artiljerijskih oruđa pretvorili ga u prah i pepeo. E danas su se vremena promijenila, sada predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik govori o planu uspostavljenja  „tramvajske transverzale“ kojom je predviđeno da ovo prevozno sredstvo ide od „muslimanskog Sarajeva“ do Istočne Ilidže. Iskreno prvi put sam od Dodika čuo za taj plan, ali kako ne vjerovati čovjeku koji se poput Isusa žrtvovao za dobrobit svih Srba u Republici Srpskoj. Kako Dodik kaže to je „bolesno“ ne davajući racionalno objašnjenje zašto? Svako jutro iz Istočnog Sarajeva u bliskoistočno Sarajevo hrli hiljade ljudi na posao u javne ustanove, kao i u privatne firme i svako jutro između sedam i devet časova imate kolone automobila koje se za Sarajevo spuštaju od Pala, potom niz Vraca ili idu od Dobrinje prema Alipašinom Polju. Jednako tako ti isti ljudi se između 15 i 30 časova i 17 časova vraćaju u Istočno Sarajevo svojim kućama. Šta je tu bolesno?   Možda je bolesno što Srbi uopšte idu u Sarajevo na posao umjesto da nigdje ne mrdaju i žive od socijalne pomoći i patriotizma?   Možda je bolesno što uopšte idu u Sarajevu koje su u ratnim godinama držali u obruču i ubijali?   Možda je bolesno što uopšte pomišljaju da sebi olakšaju život koristeći zajednički javni prevoz umjesto što svaki dan gube živce zbog gužvi u saobraćaju i traženja parkinga u Sarajevu koji je skup ko đavo.   Možda je bolesno što se Srbi uopšte miješaju sa „muslimanima“ umjesto da žive u etnički čistoj sredini?   Možda je bolesno što Staša Košarac i ostala ekipa trebaju da idu u Sarajevo, a obični Srbi to ne bi trebali da čine?   Možda je bolesno da tramvaj prelazi međuentitetsku liniju, dok je to sasvim normalno za autobuse i privatne automobile?   Meni se čini da je najbolesnije od svega ovoga što se predsjednik Republike Srpske uopšte bavi ovim pitanjima koje bi trebalo da budu u ingerenciji gradonačelnika Istočnog Sarajeva i  prvog čovjeka Kantona Sarajevo.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62079/tramvajska-transverzala https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62079/tramvajska-transverzala Tue, 25 Feb 2025 13:27:36 +0100 U Republiku Srpsku je stigao Rudolf Đulijani, bivši gradonačelnik Nujorka i trenutni „veliki prijatelj“ trenutnog predsjednika Trampa. Nije stigao slučajno, jer se kod Dodika ne dolazi tako, došao je na tezgu, razgovaraće sa Miletom i to debelo naplatiti. Što bi rekli ovi iz USAID-a, nema bespaltnog ručka, a kamo li podkasta. Elem, Đulijani je dao „ekskluzivni“ intervju za Alternativnu televiziju gdje je iznio niz zanimljivih opservacija. Recimo, on je optužio Veliku Britaniju da u njoj nema slobode govora, jer su uhapsili nekog lika koji je kod sebe imao „neonacističku“ literaturu, a vjerovatno je i promovisao neonacizam u javnosti. Voditelj je sa smiješkom prihvatio tu konstataciju, a vjerujem da ne bi imao toliko razumijevanja za nekog mlađanog ustašu koji bi na taj način „slobodno govorio“ i promovisao ovaj pokret u Hrvatskoj.  Znate, nije to isto. Zamjerio je Đulijani Velikoj Britaniji, Francuskoj i Njemačkoj što nisu religiozne koliko bi trampova Amerika željela ili što njihove vrijednosti nisu kao u Poljskoj ili Srbiji. Razumijem, da se nekom ne Trampu ne sviđa kakvo je francusko ili njemačko društvo, ali optuživati ih za nedostatak slobode govora i izdaju nekih vrijednosti je potpuno suludo, pogotovo ako znamo da su to bile vrijednosti i Amerike do prije pet mjeseci. Onda je voditelj „briljirao“ da su Dodik i Tramp veoma slični „uspješni biznismeni i direktino govore“. Što se tiče uspješnog biznisa volio bih da mi objasni od kada se Dodik doživljava kao uspješan biznismen, kada svi u Laktašima, kao i u Republici Srpskoj, znamo da mu je tačniji opis „kontroverzan“. Što se tiče nekulture, bahatosti, bezobrazluka, psovanja, omalovažavanja i vrijeđanja tu i te kako postoji sličnost između ova dva političara. Potom Đulijani priznaje da je zamalo završio u zatvoru i za to optužuje bivšeg predsjednika Bajdena, koji ništa nije radio po cijeli dan nego upravljao svim polugama vlasti radi osvete neistomišljenicima. Ispada, da je Bajden u Americi radio isto ono što Dodik radi u Republici Srpskoj. Onda ide još jedna „bravura“ voditelja koji u intervju ubacuje i Kristija Šmita kao saveznika bivšeg američkog ambasadora u BiH Marfija i vi shvatate da Đulijani nema pojam o kome se radi i šta je problem sa suđenjem Dodiku, ali on to vješto prebacuje na svoj slučaj skrivajući da je bivši advokat tj. da su mu zabranili da se bavi advokaturom zbog davanja lažnih izjava. Voditelj potom „navodi vodu na svoj mlin“ spominjući da se Alternativna televizija nalazi na američkoj „crnoj listi“, da bi Đulijani pokazao da se i on na njoj nalazi jer je antivakser, dokazujući tako „opakost“ od Bajdenovog režima i da nema pojma šta se ovdje dešava. I onda kreće ludilo jer voditelj postavlja pitanje da li je „patriotizam  jedna od prepreka za liberalnu elitu?“. Đulijani se slaže sa ovom konstatacijom i počinje da priča kako se naježi i postane borben kada čuje američku himnu ili vidi zastavu. Jebiga, ne zna Đulijani kako je kod nas, jer on sve vrijeme govori o američkom nacionalizmu, a ne teksaškom, kalifornijskom ili floridskom. Da pojasnim, Đulijani govori o državnom patriotizmu, što bi se kod nas svelo na bosanskohercegovački. Voditelj je sve to stojički podnio. I onda kreće Đulijanijeva priča o kineskoj opasnosti i potrebi svih nas na „zapadu“ da se ujedinimo oko Amerike da bi joj se suprostavili. Voditelj klima glavom i konta „šta me snađe“ sad će ovaj starac da nas posvađa i sa Kinezima. U svakom slučaju brate Srbine i sestro Srpkinjo, ovi republikanci nemaju pojma ko smo i sta smo, a pogotovo šta hoćemo, Namjerili su da se bijemo sa Kinezima, ako to budemo izbjegavali dobicemo i mi po guzici, Rudolfa mi Đulijanija.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62078/analiza-intervjua-rudolfa-dulijanija-ili-kako-cemo-sjebati-kineze https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62078/analiza-intervjua-rudolfa-dulijanija-ili-kako-cemo-sjebati-kineze Sat, 22 Feb 2025 08:16:16 +0100 (како би неко могао закључити на основу медијских извјештаја о посјети предсједника Владе Републике Србије Сарајеву) У Кантону Сарајеву, чији дио је и Сарајево, данас живи и животари неколико хиљада Срба, а некад је било у Сарајеву, 1992. године око 170.000 хиљада Срба, тада је то био други српски град на свијету, послије Београда. Мислим да су заслужили да неко од њих буде у делегацији духовних и свјетовних Срба Сарајева која би Вас дочекали, била са Вама, са представницима православне цркве, и  са Србима из Источног Сарајева у шетњи и разговору! Телевизија БН обавјештава јавност да је Митрополију дабробосанску и Саборни храм у Сарајеву посјетили предсједник Владе Републике Србије Милош Вучевић и Никола Селаковић министар културе. Обрадовала ме је изјава предсједника Владе Републике Србије Милоша Вучевића који је изјавио у порти Саборног храма: „Посјета Митрополији дабробосанској и овом Саборном храму у самом центру Сарајева је потврда и доказ да је српска заједница нераскидиви део историје овог града, Града Сарајева. Надам се да и поред оног највећег проблема, а то је мањак људи (Д.Ш. мисли на Србе), недостатак људи резултат пре свега оног што се дешавало деведесетих година прошлог века. Србија ће наставити да помаже српску цркву и народ гдје год да живи. Тако ћемо наставити помагати Митрополију дабробосанску, и да помажемо и чувамо српску заједницу у Сарајеву, не велику али значајну.“ Увријеђен сам, разочаран и тужан због тога што сам поруку предсједника Владе Србије господина Милоша Вучевића „да помажемо и чувамо српску заједницу у Сарајеву, не велику али значајну.“ чуо у вијестима БН телевизије, а не на лицу мјеста у порти Саборног храма, као дио српске заједнице Сарајева, којој ја припадам. До бола истинита тврдња предсједника Вучевића да је српска заједница у Сарајеву, не велика али је ипак значајна, не заслужује да му неко из те свјетовне заједнице, без обзира на политичка увјерења, не буде домаћин и да са њим поносно прошета градом који је оплемењен дјеловањем наших српских предака. Поносан сам на господина митрополита дабробосанског Хризостома, и свештенике наших сарајевских парохија, који својим присуством у Сарајеву истински представљају православну заједницу Срба Сарајева. Са предсједником Владе Републике Србије и министром културе у Сарајеву, домаћини су били, шетали градом, (21. фебруара 2025. године) и разговарали, моји пријатељи чији рад цијеним и подржавам, градоначелник Града Источног Сарајева Љубиша Ћосић, и Данијела Мрда директорица Архива Босне и Херцеговине, који су бивши становници Сарајева, а данас грађани Града Источно Сарајево, који су јуче (20. фебруара 2025. године) били домаћини предсједнику и министру у Граду Источно Сарајево. Са њима је био и професор др Драга Мастиловић, рођени Гачанин. Кад прочитате овај мој завршни коментар биће вам јасно зашто сам разочаран, увријеђен и тужан као Србин, члан српске заједнице Сарајева. Користим ову прилику да се јавно захвалим предсједнику Вучевићу и министру културе  Селаковићу на томе што сам имао могућност да , 2023. године на „Видовданском сабору“ и 2024. године  на „Сабору Јединство и снага-Србија“ у Београду, са њима разговарам. Током тих сусрета представио сам српску заједницу у Сарајеву, наше потребе и затражио подршку српској заједнице Сарајева од стране Републике Србије. Тада сте обећали да ће Република Србија подржати и српску заједницу у Сарајеву, Сигуран сам да ћете Ви а и други Срби из институција Републике Србије који буду у ланцу оних који одлучују о помоћи српској заједници Сарајева, та своја обећања испунити. Ова данашња Ваша посјета Сарајеву и Ваша  изјава су први охрабрујући добри корак. Желим Вам од срца мир, и стабилност и одговоран рад свих институција Републике Србије која ће радити за добробит Срба ма гдје живјели, у складу са „Декларацијом о заштити националних и политичких права и заједничкој будућности српског народа“ коју је прошле године усвојио Свесрпски сабору у Београду.   Преношење блогова и текстова са портала Фронтал дозвољено је након истека 48 часова од објаве блога или уз писмено одобрење редакције (22.02.2025.) https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62077/zaednica-srba-u-saraevu-nie-svedena-na-nulu https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62077/zaednica-srba-u-saraevu-nie-svedena-na-nulu Wed, 19 Feb 2025 09:25:03 +0100 Iuventus ventus. Mladost vjetar (ludost) Nama se dešava ono što je sasvim normalno među braćom iste nacije i vjere. Sloga. I bilo bi nenormalno da je drugačije. Ali, bilo je i drugih vremena, ne ponovila se. Slijedim ovu  prvu  latinsku izreku  i počeću  sa  našom  srpskom tradicijom, koja  svjedoči o sasvim drugom odnosu, u kojem je bilo mnogo manje ljubavi i bratske  sloge, a strast prema međama i komadu zemlje, nakon smrti oca, mnogo  jača i  često  krvava. Ovdje  mislim na  neshvatljivu  osobinu srpskog naroda  da  lako digne ruku na brata, oca, kuma... Nažalost,  to je istina. Utoliko je važnije zajedničko Sretenje  u Banja Luci, sretanje u dobroj namjeri i slozi, a Srpski sabor je pravo istog naroda da saboruje u miru gdje god bio, nudeći mir i drugima. Nije mi  namjera da   m r a č i m   protekle događaje u Banja Luci, naprotiv, nedavni Sabor Sretenjski  i svečana  akademija koja je  bila osmišljena i izvedena na veoma visokom nivou (emocije su prštale toliko da se bile skoro opipljive), a  govori oba  Predsjednika veoma emotivni, ali sa  puno osvrta na   s t v a r n o s t  koja se dešava u obe zemlje, nije najsjajnija. Obojica su svjesni da se stvari mjenjaju iz dana u dan i teku ka vrlo neizvjesnom razrješenju, mislim na Srbiju. Pri tome je Republika Srbija suvrena država, a  Republika Srpska entitet u drugoj suverenoj  državi. Imajući  u  vidu  šta je želja da Srpska Republika bude  u budućnosti (ako ne bude poštovana i uvažavana prema Dejtonskom  sporazumu) i da  li ta želja može da se ostvari, ili ne, mislim da je mnogo mudrije puno ne govoriti, a  puno raditi - kao što to rade naše komšije, do sada uspješno ostvarujući svoje ciljeve. Činjenica jeste da je animozitet Bošnjaka prema Srbiji i  Republici Srpskoj sada  puno snažniji i  toksičniji, čak ide do krajnjih granica mržnje, jači  nego što je bio odmah poslije završetka krvavog  građanskog rata  na ovom prostoru. Pri tome  je opšte  poznata  činjenica da  su prijateljske veze između Srbije i Republike Srpske, kao pravo naroda  na paralelne  veze  utvrđeno relevantnim Sporazumom, koji je svima poznat. Bilo je više  istupanja Predsjednika Republike Srpske na temu izlaska  Republike Srpske  iz BiH, ali  to je  uvijek bilo kao odgovor na zluradu retoriku, blaćenje Republike Srpske i nepoštovanja Dejtonskog sporazuma  iz  političkog Sarajeva, javno i  brutalno vređanje  Srba,  do same kvalifikacije da smo najgori među najgorima?! Nevjerovatno je  kako izdrže ovoliko dugo da im to bude ključna tema  na medijima kao da nemaju nikakvih  drugih problema. S razlogom se pitam  zašto FBiH ne učini nešto sa svoje strane da  ne  živi  sa takvim  komšijama, Srbima, ubicama četnicima, neljudima,  genocidašima  – nego svim  silama želi da  Srbe „vrati u suru“  kako kaže narod, da ih potčini centralnoj vlasti u Sarajevu (što je suporotno Dejtonu), prisili da ćute i ništa ne traže pa i ono što im po zakonima pripada. Vjerovati  u to da će neko od Srba  prihvatiti  tu politiku – pa ni opozicija koja možda vidi tu svoju šansu da konačno zgrabi vlast -teško mi je da povjerujem jer to bi narod kaznio, bez obzira što bi imalo smisla politiku voditi samo malo mudrije, a jačati Srpsku snažno ekonomski, ali ne i izdajnički. Samo mirno rješavanje nesuglasica i dobra volja da se stvari tumače onako kako su napisane u Dejtonu- mogu riješiti  sve postojeće probleme. Da li to Bošnjace hoće, ili čine sve da se situcija dovede do usijanja i sada vjerujući da će u pomoć stići „američka konjica“. Međutim nakon govora novog američkog potpredsjednika nedavno u Minhenu, u potpuno  zabezeknutoj sali punoj vladara  EU,  izgleda da  konjica neće stići, nego se treba konačno  okrenuti realnosti i stvaranju dobrih odnosa među narodima u BiH. Što prije to bolje. Da se osvrnem i na drugu poslovicu iz naslova, tj. na utemeljenom mišljenju  da je mladost ludost  (što može biti zbog snažnih  hormona hrabosti, neustrašivosti, pokretanja ustanaka i često samoubilačih juriša na jačeg neprijatelja  (napr. NOB), na  režim,  na kordone policije  itd.) ali  isto tako  mladost jeste vjetar koji kad dobije snagu uragana - ako je dobije naravno, može da povuče na onu  „da vjetra nema pauci bi nebo premrežili„ ..Ta vječna tema ostaje, kako se čini, i danas aktuelna. Analizirati  tu temu danas veoma je komplikovano (i nije bilo nikada lako, ni slobodno, a nije ni sada) ako se uzmu u obzir današnje političke prilike i neprilike koje, budu li se razvijale onako kako  to  s a d a   izgleda, nisu i  neće biti lako rješive u  Srbiji, jer se radi o snažnoj pobuni mladih, studenata, ali ne samo njih, nego i onih, koji nisu studenti -a javno blokiraju  rad mnogih ustanova, fakulteta, srednjih škola  itd.  i  faktički  stvaraju, da tako kažem,  „drugi politički front„ u  državi Srbiji, iako ističu da ih politika ne zanima. A šta je onda CILJ, mislim pravi?! Marševi studenata dobili su skoro pa epski karakter boraca za pravdu (njihov odlazak u  Kragujevac za Sretenje)  ikone, državene  zastave, pogače i so koje ih dočekuju  narod koji ih putem sreće, pozdravlja i hrani. Slike djeluju baš potresno na narod  i  to je ono što neumitno dijeli Srbiju na one koji su ZA  i  one  PROTIV predsjednika Vučića, jer miting podrške Predsjedniku u Sremskoj Mitrovici i podrška studentima u Kragujevcu - prava je slika stanja  u Srbiji.  Ja nisam upućena u priče da studente  strane službe regrutuju, njima upravljaju, podržavaju i finansiraju za obojenu  revoluciju koja se Srbiji sprema. Nisam aktivna u politici, nemam  tajnih informacija. Sve to može  biti,  jer zaista biva i  bilo je u mnogim zemljama. Mene u ovoj situaciji fascinira  jedna očigledna stvar – a to je ogromna energija, brojnost, kao i upornost mladih i  onih  koji se  svakodnevno  pridružuju   studentima  koji, uglavnom, traže p r a v d u  i   rad  institucija sistema koje jesu  zatajile  (Pravosuđa prije svega), jer    s a d a   je   konačno počelo  hapšenje onih,  čiji su predmeti bili godinama u ladici. Zašto  baš   s a d a!? Da li to znači da država Srbija  shvata i  prihvata da nešto treba da se mijenja. I da to nije uvijek  PROTIV države, dapače, da može da bude  vjetar, koji će  rastjerati oblake  razorne korupcije, koja uništava  bezbjednost ljudi i živote, a  za ovo je  nadstrešnica  bila  samo okidač. Kad prođe neko vrijeme (koje ne znam, ali znam da će doći)  blokade će  prestati  i  prelazi se na razgovor i dijalog, sada već sa nekim ko će biti  i z a b r a n   na toj drugoj strani, a morao  bi  biti dovoljno mlad, iskusan, obrazovan - i nepotkupljiv! Inače, biće ona narodna „džaba ste krečili „kilometrima, žuljevima, blokadama. S  kim i  kako -  ne mogu da prejudiciram, ali ovi događaji  u Srbiji  ne mogu da se nastave u beskraj, mora se naći način da se dođe  do utvrđivanja volje naroda, ma čiji ego da je u pitanju. Mislim da još nije kasno da se donesu prave  odluke. Pojedinci, koji snose odgovornost, usmjereni samo na sebe i svoje sve veće bogatstvo koji  nisu odgovorili preuzetim obavezama, a gomilali milione sebi u džepove -  ne smiju biti  važni, čak i  ako  su godinama na pozicijama, dapače, samo-pročišćavanje partije na vlasti  je  ljekovito i  potrebno,  a  izbori koji  bi   trebalo da  budu  i  regularni i  demokratski, kada  i  ako budu zakazani (za koje bi po logici stvari trebalo aktivno da se zalaže  opozicija u Srbiji (ako je ima, a ne da čeka da zagrize „beli  hleb“  uspjeha-pečen na  vrućim talasima bunta mladih) i  biće kao u onoj pjesmi,  završnih  riječi „ Jutro će promjeniti sve“.  Kako će to biti? Ostaje da se vidi.   Dipl. prof. Radmila Trbojević   Преношење блогова и текстова са портала Фронтал дозвољено је након истека 48 часова од објаве блога или уз писмено одобрење редакције (19.02.2025.) https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62076/fratrum-concordia-rara-ovidije-rijetka-je-sloga-medu-bracom https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62076/fratrum-concordia-rara-ovidije-rijetka-je-sloga-medu-bracom Mon, 17 Feb 2025 15:04:23 +0100 Elem, nekako „stidljivo“ ovih dana smo mogli pročitati informaciju o najavi štrajka u javnom servisu Republike Srpske tj. Radio televiziji Republike Srpske. Nešto što se zove Nezavisni sindikat radnika RTRS-a nije uspio da se dogovori sa rukovodstvom oko para ili kako se to danas kaže „o potpisivanju kolektivnog ugovora“. Kako smo mogli pročitati iz saopštenja Nezavisnog sindikata oni neće „neće prihvatiti situaciju u kojoj četiri petine zaposlenih imaju minimalne plate, dok rade poslove za koje je potrebno visoko obrazovanje i specijalizacija. "Mi ne pristajemo da četiri petine zaposlenih budu na minimalnim platama, a rade poslove za koje je manje od 1 posto radnog stanovništva u Republici Srpskoj i BiH osposobljeno i obučeno." Kao što možemo da vidimo radi se o „elitnim“ odredima RTRS-a koji više ne pristaju da rade za minimalac, što je sasvim uredu, ali samim tim problem koji ja vidim je onda mnogo ozbiljniji. Kako je moguće da toj eliti na RTRS-u samo smetaju plate i ništa više? Kako im recimo ne smeta informativni program koji se proizvodi u tom javnom servisu? Kako im ne smeta što su postali megafon vlasti i saučesnici u „prodavanju magle“ stanovnicima Republike Srpske? Ne samo da im ovo ne smeta nego ponosno ističu „da se sindikat ne miješa u uređivačku politiku RTRS-a, već samo traži zakonski i profesionalno zasnovana prava za svoje članove.“ Jednostavno rečeno, oni traže da budu bolje plaćeni da rade isto loše i neprofesionalno kao i do sada. Otuda i podrška direktorice RTRS-a Dijane Milanković koja je kazala da "slobodno štrajkujemo, a i ja ću se pridružiti štrajku." Ipak, izgleda da u RTRS-u nisu samo problem plate, poljuljani su i međuljudski odnosi. Tako da smo u pismu Nezavisnog sindikata mogli pročitati da "nakon odluke o mogućim radikalnijim mjerama i najave da će konačna odluka biti donesena na narednoj vanrednoj sjednici Skupštine sindikata uslijedili su pritisci, prije svega od glavnog urednika informativnog programa na predsjednika Sindikata pa potom i od pojedinih članova Poslovodnog odbora RTRS ka članstvu sa prijetnjama da se iščlane iz naše sindikalne organizacije."  Evo pitam se ako ovako pritišću nezadovoljne kolege, šta tek rade sa informacijama? Takođe vrlo je interesantno da „pritiske“ vrši od strane „glavnog urednika informativnog programa“ i „pojedinih članova Poslovodnog odbora RTRS“, a ne kako bi očekivali od direktorice, što dobro pokazuje odnos moći u javnom servisu i ko tu vedri, a ko oblači. Ostaje neizvjesno da li će Milorad Dodik uletiti u poslednjem trenutku sa nekom lovom za radnike Nezavisnog sindikata i po ko zna koji put pokazati ko je glavni baja u Republici Srpskoj ili ćemo svjedočiti još jednoj smjehotresnoj predstavi sindikata nezavisnog od profesionalnosti i morala. Na kraju krajeva nije ni važan epilog, jer će RTRS nastaviti da radi kao što je i do sada radio, neprofesionalno i jadno.   Preuzeto sa blogger.ba https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62075/dok-cekamo-strajk-u-rtrs-u https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62075/dok-cekamo-strajk-u-rtrs-u Thu, 13 Feb 2025 08:48:04 +0100 Da nisam čula ovu rečenicu  iz naslova ovoga bloga  - izgovorenu  od strane  jedne,  očigledno,  iskrene    i  atraktivne  mlade  poltičarke (kakvih ima sve više u vlasti i oko nje  i ne samo kod  nas) čije ime nije važno, ali  jeste postupak  koji govori  o  stanju društva  u kojem živimo. To stanje je potpuna apatija, bolje rečeno stanje zombija – jer na ovo, osim vijesti na  ATV – u  nema i neće ni biti nikakve reakcije. Saznajemo  tako da osoba zauzima  mjesto  članice  jednog  od bezbroj upravnih odbora i  teškoće  koje  u obavljanju  tog posla postoje. One se odnose na niska primanja! Shvatamo da ona odbornički  „upravlja“ u  istituciji od   javnog značaja u Republici Srpskoj. Nije važno u kojoj. I nije važno koliko članova ista broji – a  svi primaju odličan honorar (što kasnije saznajemo) za to članstvo. Broj upravnih i nadzornih odbora je nepoznat i javnost nema uvida u stvarno stanje, ali sudeći po  platama i izgledima da se one i POVEĆAJU, kako traži pomenuta osoba-čini se da se radi o PRAVOM RADU. Na ljestvici političkih funkcija, zapravo su vrlo privlačne one, koje se dobijaju KAO UTJEŠNA nagrada onima koji nisu uspjeli da se ubace u Skupšinu (a važe kao podobni i sutra perspektivni), ili bilo gdje u obimnoj ponudi, koju politička scena danas pruža u izobilju. Mogućnosti su praktično neiscrpne: agenicije, komisije, odbori upravni i nadzorni,  zamjenici, pomoćnici pomoćnika, saradnici na projektima itd. Pri tome naglašavam da ja lično  nemam  pojma  o stvarnim kvalitetitima pomenute osobe  o kojoj je riječ (možda ih ona i ima, ali je za širu javost bila potpuno nepoznata), niti su meni važne njene promjene nacionalne pripadnosti nekad i sada. U borbi za vlast, čitaj,  platu i beneficije, čini se sve i svašta. O  njenoj stručnoj spremi, diplomi, eventualnom magisteriju, doktoratu  ne znam ništa – niti me zanima   t o k    i   dostignuća  njene,  očigledno vrlo uspješne,  karijere- jer ona jeste  dobila  bingo dobitak! Svoju odličnu poziciju je sama problematizovala (nešto lupeta o moralu na TV -u  kao da smo svi mi retardi) time što je zatražila veću platu, inače, da nije javno, sve bi ostalo kao i do sada, odnosno stvari bi tekle svojim tokom. Koga je briga u ovome društvu za  nešto takvo..?! Nema pobune zbog astronomskog povećanja cijena, nema nezadovoljstva, nema kritike.. čak i onih koji jedva preživljavaju! Ćutanje je dobilo takve razmjere da, čak i na ulici, nasumice (valjda)  izabrani ljudi  da nešto kažu, ne smiju da kažu da su troškovi života porasli do granice izdržljiosti, naravno mislim na ogroman dio populacije. Pojedinci nešto promrse u kameru, kao, pa mora se, šta se može kao da su već mrtvi samo još nisu sahranjeni. Iz perspektive penzionisane  profesorice fakulteta  PMF -a  (uz  još neke fakultete u Banja Luci, honorarno, sve dok nisam dobila redovan posao, i značajne poslove i funkcije  koje sam obavljala u poznatim firmama u Sarajevu 22 godine - onda kada je to nešto značilo i kada izgled ženske osobe nije imao odlučujuću ulogu u dobijanju posla)  sada  sa pristojnom  penzijom i punim radnim stažom)  izjava gore pomenute osobe  jasno govori da ona, a može joj se, niti  haje, niti  je boli uvo zbog onoga što je izjavila. Jer, kako drugačije objasniti da se političari svih stranaka  na izborima bore praktično na život i smrt da dobiju funkciju, bilo koju,  (najbolje Skupština), ili gore u Sarajevu (naročito privlačno)  a može i u lokalnim institucijama, jer sve skupa donosi veoma dobru  „fajdu„ -  a   uloženo  se  vraća najmanje dvostruko ili trostruko - ako ta osoba zna koja su pravila igre.  Ako ne zna – kao što to onomad nisam znala ja - ne treba da se hvata u koštac sa  dvoglavom hidrom (politikom) naravno ovo samo metaforički, osim ako ima čvrstu  garancije da će uspjeti na izborima, ili poslije dogovora stranaka nakon izbora, što su neki imali  i imaće i dalje. Kada  o ovoj  temi  pišem iz mene  progovara utemeljeno i  kontinuirano obrazovanje, I Klasična gimnazija, ona stara na obali Miljacke, a kasnije i  diploma Filozofskog fakulteta u  Sarajevu 1970 godine, grupa Germanistika (njemački i engleski jezik) i danas rijetka i cijenjena grupa jezika, moje dugogodišenje iskustvo prevodioca u  privredi i reosiguranju, bezbrojni  susreti,  pregovori  i  ugovori,  putovanja bezmalo po cijelom svijetu, a  kasnije u Banja Luci,  godine na fakutetu sa studentima, od kojih me neki bivši i danas  prepoznaju i , mislim,  po dobru  se  sjećaju ..i , naravno,  događaji, koji su obilježili moj nekadašnji, vrlo poučan, a  dosta  kratak  „politički put“. Moja profesionalna i politička  karijera uvijek je  bila isključivo  samo moj   put  i  samo za  moje zasluge - nikada niko  u bilo kojem  segmentu  mog života nije  morao da mi nešto poklanja ili daje. Nikad!  Napokon, poslije neuspjeha na tim davnim  izborima (o čemu spremam  moju treću knjigu, nešto kao  vodič za neupućene u politici) vratila sam se svom poslu i objavila dvije knjige. Politiku sam prepustila onome ko može da je podnese i koja onda postane put sa kojeg, veoma često, nema povratka - kao nije baš kao droga,  ali nije ni puno daleko.  Mislim ono osjećanje punoće  kad  te obuhvati, cijelog/-u, ne možeš je ispustiti, po cijenu života, želiš je  sve više i sve strasnije. I vraćaš joj se bez obzira na sve. Objašnjenje  je nepotrebno. Onaj ko to osjeti zna o  čemu pišem. Pametnom dosta. I, da se vratim na, prvi put  javno,  izrečene  riječi (sve u politici odvija se tajno iza kulisa, pa je ovaj događaj skoro pa nečuven) da je pomenutoj dami  malo da primi, nekih  2.000 KM  mjesečno   ili  više  za neki rad, koji, realno gledano, ne postoji, osim nekoliko sastanka koji  ne moraju imati nikakav značaj.  Mogu joj  samo  čestitati  na hrabrosti  (naravno, ironična sam, jer to nije hrabrost već bezobrazluk),  na odsustvu skrupula, svake empatije (nemati emocija za bilo koga danas je na veoma visokoj cijeni, očigledno), o moralu da ne pričam, jer ko danas cijeni moralne osobe, a  empatiju osjećaju samo slabići - dakle na  tome da  bez ustezanja i stida, pljune u  lice svima koji žive veoma  skromno, dakle običnom narodu,  mada su  mnogi od njih  bili  navikli  na  mnogo, mnogo bolje, a danas  ćute, misleći, valjda, da je važno samo da nema rata ili kakve druge velike nevolje. I šta? Ništa. Dipl. prof. Radmila Trbojević   Преношење блогова и текстова са портала Фронтал дозвољено је након истека 48 часова од објаве блога или уз писмено одобрење редакције (13.02.2025.) https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62074/nije-moralno-ali-je-zakonito https://www.frontal.ba/blogovi/blog/62074/nije-moralno-ali-je-zakonito