Bio je profesor Beogradskog univerziteta i član Srpske kraljevske akademije, poznat po kritikama "depresivne i malodušne" poezije i proze.
Svojim književnim radom znatno je uticao na kulturni i politički život u Srbiji početkom 20. vijeka. Pisac je "Istorije srpske književnosti".
Rođen je u Beogradu, gdje je završio osnovnu školu, gimnaziju i studije filozofije. Zatim je u Lozani položio doktorat iz francuske književnosti.
Predavao je na Beogradskom univerzitetu, a dva puta je otpuštan iz državne službe zbog svojih političkih stavova.
Јoš kao đak prišao je socijalistima i pisao socijalno-političke članke i studije u socijalističkoj štampi.
Kasnije je pristupio Samostalnoj radikalnoj stranci /ljevičarskom krilu/ i ubrzo postao njen glavni ideolog. Posljednje dvije godine života bio je poslanik u Narodnoj skupštini Srbije.
Držao je vatrene govore i pisao protiv "bankokratije", odnosno protiv banaka koje zelenaškim kamatama bezdušno iscrpljuju narod.
Bio je zagovornik jugoslovenske ideje. Poznati su njegovi istupi i projugoslovenski stavovi, odnosno zagovaranje ujedinjenja Јužnih Slovena u Pragu.
Skerlić je čak i za Antu Starčevića, ikonu hrvatske desnice i srbofobije, imao lijepih riječi, nazivajući ga zagovornikom jugoslovenske ideje, koji pogrešno sve Јužne Slovene, pa i Srbe, proglašava za Hrvate.
Od ostalih nacionalno-kulturnih akcija, najznačajnija je ona za uvođenje latinice kod Srba.
Skerlić je bio najpopularniji i najplodniji srpski književni kritičar.
Njegovo najpoznatije i ujedno najbolje djelo jeste "Pisci i knjige". Sinteza cjelokupnog njegovog književnog rada je "Istorija nove srpske književnosti", objavljena prvo u skraćenom obliku, kao srednjoškolski udžbenik, a potom u cjelini.
Skerlić je rodonačelnik pozitivnog i naučnog metoda u istoriji književnosti o književnoj kritici – to je metod koji izučava piščev temperament, nasljedne osobine, uticaj sredine i vremena, te umjetničku vrijednost stila.
Skerlićevi biografi ističu da je, uz neosporno vrijedne i tačne književne kritike, činio i greške favorizujući neke pisce i pjesnike i grubo napadajući one koji se nisu uklapali u njegovo viđenje pisanja.
Poznato je da Skerlić nije tripio Vladislava Petkovića Disa, ali i Lazu Kostića, pisce pjesama "Nirvana" i "Santa Marija dela Salute".
Disa nije volio jer je pisao "melanholičnu poeziju", pa ga je brutalno napadao, dok je Kostića, takođe, negativno ocjenjivao, ali "u rukavicama".
Skerlić nije previše volio ni čuvenog srpskog komediografa Branislava Nušića, o kome su drugi kritičari pisali hvalospjeve, a razlog je često bio političke prirode, odnosno Skerlićeva ljevičarska pozicija.
Često je kritikovao i Isidoru Sekulić, a poznata je njegova ocjena da njoj "nije dosta što piše dobro, već želi da piše suviše dobro".
Јovan Skerlić je umro mlad, ostavivši iza sebe obiman književni kritičarski opus, mnogo žestokih opservacija, vrijednosnih standarda, ali i zabluda.
Izvor: srna.rs
