Razgovor sa Draškovićem vođen je povodom pola vijeka Jelisejskog sporazuma kojim su do tada neprijateljske države Francuska i NJemačka započele ujedinjenje Evrope i njegove tvrdnje da će “bivše republike SFRJ najbliže međusobno sarađivati unutar sjedinjenih evropskih država”. Drašković je verovatno jedini srpski političar od koga se danas mogu čuti priče o zajedništvu i balkanskim ujediniteljima nasuprot pričama o uzajamnoj mržnji koje se forsiraju u svim bivšim Ju-republikama poslednjih dvadeset godina.

Rizikujete da vas proglase za utopistu jer pričate o brisanju granica u trenutku kad Srbija pregovara o njihovom postavljanju sa Kosovom?

- Kakva granica ili carina sa Kosovom! Uđe Srbija u EU, a koju godinu iza toga uđe i Kosovo. Ono što je ozidano i što jedni nazivaju granicom, a drugi prelazom, jednostavno će biti sklonjeno. Toga neće biti.

Ukoliko prije toga ne bude velike Albanije?

- Bio je jedan narod koji je skupo platio taj sumanuti projekat o velikoj Srbiji. Imali smo veliku Srbiju, Hrvati su imali veliku Hrvatsku, Bošnjaci veliku Bosnu, Makedonci najveću moguću Makedoniju, Slovenci najveću moguću Sloveniju, ali u Jugoslaviji. Nje nema, ali biće sjedinjenih evropskih država i u njima će doći do sjedinjavanja naroda, ali i nacionalnog ujedinjavanja na čitavom prostoru Evrope. Nažalost, ovo nisu teme našeg parlamenta, njima se ne bavi naša intelektualna elita, nego EU zamišlja kao neku tetku koja sjedi pored Deda Mraza i dijeli poklone. Pokloni da, pravila i sistem vrijednosti ne. Ali to tako ne može.

Merkelova i Oland pozvali su mlade da sanjaju o sjedinjenim evropskim državama. O čemu se tu radi?

- Principi 19. i 20. vijeka o takozvanoj apsolutnoj suverenosti i nezavisnosti evropskih država biće zamjenjeni principima ekonomske, budžetske, razvojne, kulturne međuzavisnosti. To znači da će ojačati centralne institucije sjedinjenih evropskih država, da će se birati i predsjednik Evrope na neposrednim izborima, vjerovatno će se birati i dvodomni parlament, poput Kongresa i Senata SAD, nacionalni budžeti i monetarna politika će morati da budu usklađeni sa centralnim… To je neminovnost. Evropa se kreće u tom smjeru, a stožer svega toga je osovina Berlin-Pariz.

Šta bi bila osovina sjedinjenih balkanskih država?

- Ne razmišljam o sjedinjenim balkanskim državama, nego da će u toj ujedinjenoj Evropi kakva se stvara naročito biti upućene jedne na drugu države bivše Jugoslavije. Zašto? Zbog geografske pozicije i zajedničke istorije, kulturnog i duhovnog srodstva.

Kako kad je Zagrebu bliži Brisel od Beograda, kao što je i Beogradu bliži Brisel od Prištine ili Sarajeva?

- Kad nije bilo EU i nikakve Jugoslavije, među najboljima, među vizionarima od Alpa do Soluna, gorjela je želja za ujedinjenjem. Evropa je zavađena, a Dositej u vrijeme Karađorđeve bune piše „Vostani Serbie“ i poziva da ta Srbija koja se rađa pokaže lice Evropi, a istovremeno pjesma je puna najtoplijih emocija prema Crnoj Gori, Bosni, Dalmaciji, Slavoniji. Ideja ujedinjenja najbližih naroda je i Njegoševa i Štrosmajerova i Vukova i Kopitareva i Mažuranićeva i Ilirskog pokreta. Živjeli smo od 1918. do 1992. u istoj državi. U sportu se ponovo stvaraju zajedničke lige. Kapital prelazi preko granica. Pravi fudbal igraće se tek kad u Beogradu zaigra Dinamo na „Marakani“ ili Zvezda na Maksimiru.

Bez političara ipak nema ni ujedinjavanja ni bliske saradnje?

- Naravno. Nedostaju pravi politički vizionari, oni koji su spremni da rizikuju. Svijet je bio šokiran i iznenađen Jelisejskim sporazumom.

Ali mi nemamo ni De Gola ni Adenauera?

- Imamo, ali ne mogu da dođu do izražaja. Imamo ih i mi i Hrvati i Bošnjaci.

Države se ovdje formiraju na ideji negiranja Jugoslavije i na insistiranju na međusobnim razlikama. Šta ukazuje da bi moglo biti drugačije?

- Nema Jugoslavije, ali ima nas. Ratovi u kojima je ubijena Jugoslavija bili su režirani od strane političke i mafijaške elite, a nije ih ogromna većina naroda željela. To najbolje pokazuje primer Dejtona. Pucalo se i ubijalo na svim stranama, a kad je stigla vijest da je potpisan mirovni sporazum, istog trenutka na svim stranama zaćutalo je oružje i više nije bilo političkog maga koji je bio u stanju da pokrene nastavak međusobnog ubijanja. Naravno, posijana je ogromna mržnja, ali kada se ona demaskira i kad se drugim jezikom počne govoriti u Beogradu, Zagrebu i Sarajevu, kad se bude govorilo jezikom Evrope, brzo će se sve dovesti u normalu. Često razmišljam kako bi se brzo ovdje razvedrilo kad bismo slijedili primjer Nemačke. Pod prozorima Bundestaga podignut je memorijal žrtvama holokausta tako da svaki poslanik kad pogleda kroz prozor vidi spomenik bezumlju koji su njemački režim i mnogi NJemci učinili za vrijeme Drugog svetskog rata.

Šta bi bio naš pandan?

- Zamislite da se u parku preko puta naše skupštine podigne memorijal žrtvama Srebrenice. Da ispred hrvatskog Sabora bude memorijal Jasenovcu, Jadovnom, a da ispred bošnjačkog parlamenta bude podignut memorijal tolikim srpskim žrtvama u Drugom svetskom ratu, pa i u ovom ratu.

Blic/Frontal