Došao je da vidi vjekovnu tradiciju borbe za slobodu, da vidi jedini narod u Evropi (u svijetu samo je još Buda tvorac budizma) čiji princ se odriče prijestola za radi višeg cilja (Rastko Nemanjić).
Došao je da vidi tradiciju jedinog naroda na svijetu koji je imao vojno plemstvo koje se nije moglo steći novcem i bogatstvom, nego samo krvlju prosutom u borbi za slobodu.
Naslutio je da tu postoji veličanstven i različit duh od svega viđenog i poznatog u zapadnom svijetu, ali i šire. I uvjerio se na licu mjesta o svemu.
Poslije toga nikad ni jedan medij nije mu mogao predstaviti drugačiju sliku o nama.
Čovjek se svrstao na stranu istine sa velikom mogućnošću osude svog svijeta, rizikujući tako svoju teško stečenu reputaciju.
Za to je trebalo hrabrosti, ali i pameti. Handke je tako postao jedan sa zapada koji nas je shvatio, a takvih je malo.
Ono za šta smo se i borili, svijet nije shvatio, dok su slične nevolje sa migrantima dvije i po decenije kasnije zakucale na vrata uljuljkane i bezbrižne Evrope koja se zgražala nad tamo nekim ,,divljim Srbima i Miloševićem na Balkanu,,.
Evropa koja je konačno počela da se budi iz svog memljivog sna je pomalo počela da mijenja stav, da svojim krmeljivim očima nevoljko priznajući da su ipak Srbi zaustavljali cunami koji bi se smirio možda u Amsterdamu i na Giblartaru da nije bilo tih ,,ludih, divljih Srba,, kao onomad kad je krenula islamska invazija Otomana na konjima i koja je dojahala čak do Beča.
Kako su svojeveremeno Grci pobjedom kod Salamine spasili evropsku civilizaciju (opet Balkan) od azijatske Perzije tako su vijekovima Srbi spasavali evropski komfor zalažući sopstvenu sudbinu i slobodu i to samo uz poneki put stidljivom zahvalnošću rijetkih poput Handkea!
Pošto se ćurak na zapadu ne okreće naglo i direktno, trebalo je naći alibi da se priznaju greške Evrope, koje mi izmučeni gorkom i krvavom tradicijom shvatamo momentalno.
Ne može se nekom Srbinu dati Nobelova nagrada zato što je taj narod ,,agresor,, ali se može u rukavicama izvaditi neko ko je njima bliži i ko neće izazvati sablazan u tolikoj mjeri da bi sav poduhvat bio doveden u pitanje.
Našli su i izvadili iz ropotarnice jednog Handkea.
Tako su posredno oprali svoje greške i uvijeno u rukavicama nagradili živi štit (Srpski narod) i branu prema Evropi od azijatskih svjetonazora, filozofije, poplave nečega njima neprihvatljivog, ili prihvatljivog ako je podložno manipulaciji.
Ovi iz Azije i sa Bliskog istoka nisu takvi. Ne uklapaju se u evropske vrijednosti, niti imaju namjere.
Nama na Balkanu je to jasno vijekovima u kojima smo bili porobljeni.
Evropa se čupa iz svojih grijehova uvijek preko Balkana. Sjetimo se samo Hitlerovih divizija stacioniranih na Balkanu, koje bi možda da nisu bile kod nas bile na tlu Velike Britanije.
Handke je bio više nego pogodna persona za takav posao.
Handke je pisac velikog formata, ne samo radi svog djela, nego i radi shvatanja trenutnog rasporeda činilaca na kvantnom rubikonu pred kojim se Evropa ne snalazi, a koji će određivati budućnost u skorom vremenu.
Značaj Handkeovog otvaranja balkanskog prozora prema Evropi je približno jednak onom koji je omogućio Andrić sa svojim djelom u kojem je vjernom slikom predstavio BiH, antagonizam i paradoks u centru Balkana, a koji je mučio u neshvatanju zapadni svijet dugo vremena.
Autor Darko Tomić
Frontal
