Rođen je pred sam kraj devetnaestog vijeka u Požarevcu, a neustrašivi i avanturistički duh ga još kao dječarca odnosi u dobrovoljačke redove Prvog svjetskog rata. Po završetku rata upisuje medicinu u Beču, koju završava 1925. godine. Od tada počinje njegov profesionalni uspon, od ljekara sekundarca, preko primarijusa, docenta, do 1953. godine kada biva promovisan u redovnog profesora Interne medicine Medicinskog fakulteta u Beogradu. Specijalista gastroenterologije zaslužan je za mnoge novine koje su donijete u Srbiju. Zahvaljući njemu nabavljen je prvi aparat za hemodijalizu, osnovana je laboratorija za primenu radioizotopa u medicini i otvoreno je prvo gerijatrijskoodeljenje u Beogradu.

Može se smatratim jednim od osnivača Beogradskog sportskog kluba (BSK). Njegova fudbalska igračka karijera nije dugo potrajala, jer su je prekinuli rat i studije medicine. Po završetku studija postaje funkcioner kluba, a njegova velika socijalna inteligencija, ogroman talenat za jezike, a nadasve strpljenje i tolerancija utiču da ubrzo postane glavna osoba za saradnju sa evropskim timovima. Sa predsjednikom Svjetske fudbalske asoijacije (FIFA) Žilom Rimeom postaje vatreni zagovornik organizovanja Svjetskog fudbalskog prvenstva u Montevideu 1930. U najviše organe FIFA-e biva biran 1932. Bio je predsjednik Arbitražne, a zatim i Medicinske komisije. FIFA ga je proglasila doživotnim počasnim članom 1982, a dvije godine potom je odlikovan Zlatnim ordenom, najvećim priznanjem ove organizacije.

Od rata do vrha

Te 1914. godine počeo je i Prvi svjetski rat. Austrougarska je napala Srbiju, a Andrejka sa samo 16 godina otišao u dobrovoljce!  Cer i Kolubara, dvije istorijske bitke. Srbija je do nogu potukla Asutrougarsku i odbranila svoju teritoriju i svoj narod.

Godinu dana kasnije, pojačana Njemačkom i Bugarskom, Austrougarska je ponovo napala. Malena, i ratovima izmorena, Srbija, ovoga puta nije imala snage. Bugarska je napala s leđa i srpska vojska je, bukvalno rečeno, bila razbijena. Jedan dio nje na čelu sa kraljem Petrom, krenuo je u povlačenje preko Albanije. Dosta vojnika je na braniku otadžbine položilo svoj život, a veliki broj njih biva i zarobljen. Andrejka, tada dječak od 17 godina biva zarobljen i odveden u Bugarsku.  Igrali su Bugari fudbal i za vrijeme rata, a sa njima je igrao i Andrejka. Istorija kaže da je za te nepune tri godine u Bugarskoj Andrejka nastupao za dva kluba, za Levski  i FK Sofiu13.

Pred sam kraj rata uspijeva da pobjegne iz zarobljeništva i učestvuje u proboju Solunskog fronta. Dug i krvav rat je bio završen, a Srbija opet slobodna. U Beogradu se opet igra fudbal, Andrejka je opet u dresu BSK-a. Ipak, poslije par utakmica, riješio je da krene put Beča. Tamo je nastavio da igra fudbal, ali je pored toga upisao i medicinski fakultet. Studije mu nisu teško pale, pa je tako Vineršport klub iz Beča u svom sastavu imao i jednog doktora medicine. Po završetku studija, Andrejka je odlučio da se vrati u Srbiju i svoje kopačke okači o klin. Prestao je da igra, ali fudbalu nije rekao zbogom. Poziv uprave BSK-a nije mogao da odbije. Najprije je postao potpredsjednik a onda i predsednik današnjeg OFK Beograda.  Bio je to početak jedne velike karijere. Bivši fudbaler, pošten i skroman čovjek, veliki patriota i doktor medicine. Tako je Borivoje Jovanović u izdanjima Politike nekada mogao da predstavi predsjednika današnjeg OFK Beograda.

Po premještanju iz Zagreba u Beograd 1930. godine dr Andrejka postaje sekretar za spoljne poslove Jugoslovenskog fudbalskog saveza. Na toj funkciji ostaje punih 9 godina (1930-1939). Najviše zahvaljujući njemu, reprezentacija je stigla na Prvo svjetsko prvenstvo u Montevideu 1930. godine. Jugoslavija u prvoj utakmici pobjeđuje velikog favorita, reprezentaciju Brazila, i osvaja simpatije svjetske fudbalske javnosti.

Ipak, u polufinalu protiv domaćina Urugvaja biva pokradena (go postigao policajac, koji je stojao pored gola) i zbog lošije gol razlike osvaja četvrto mjesto. Vidjeli su čelnici FIFE kakav je dr Andrejka. Prepoznali su njegov kvalitet i pozvali ga da im se pridruži. Tako je 1932. godine Andrejka postao član nadzornog odbora, a četiri godine kasnije (1936) i član Izvršnog komiteta svjetske „kuće fudbala“. Poslije punih sedam godina dokazivanja u FIFI Andrejka biva izabran i za predsjednika fudbalskog saveza (1939. godine). Sa kratkim prekidima član FIFE, Andrejka, je ostao sve do 1982. godine, kada je izabran i za njenog doživotnog počasnog člana.

Za tih 50 godina rada u FIFI Andrejka je bio predsjednik Arbitražne i Medicinske komisije, a 1984. je bio i među sedmoricom zaslužnih fudbalskih radnika prvoodlikovanim ordenom FIFE, kao i dobitnik Zlatnog priznanja MOK-a. Kao ljekar specijalista,, Andrejka je bio i redovan profesor Medicinskog fakulteta u Beogradu (1953-1969). Svakako treba pomenuti da je do skoro kraja života pisao u „Nedeljnoj Borbi“, zanimljive i korisne članke iz oblasti medicine, a do same smrti obavljao je funkciju predsjednika Udruženja ratnika Srbije 1914-1918. Napisao je i knjigu svojih uspomena pod naslovom „Dugo putovanje kroz fudbal i medicinu“.

Doping čokoladom

Doping je, uz namještanje i klađenje, najveća rana svjetskog sporta, a svoje korijene vuče još u 19. vijeku.

Ipak, pod parolom da je "sve dozvoljeno što nije zabranjeno", mnogi sportisti i reprezentacije kroz istoriju snalazile su se u namjeri da poprave svoje mogućnosti i zabeleže pobjedu.

Tako je u razgovoru za "Politiku", profesor Milan Andrejević otkrio da je njegov pokojni otac, čuveni prof. dr Mihajlo Andrejević Andrejka, "dopingovao" fudbalere Jugoslavije dajući im vakcine sa rastvorenom čokoladom u poluvremenu kultne utakmice između Jugoslavije i Španije.

Naime, 13. februara 1974. godine u Frankfurtu igrali smo "majstoricu" sa Špancima, nakon što smo u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo u Njemačkoj iste godine imali isti broj bodova i istu gol-razliku sa "furijom". Iako su Španci u konkurenciji nas i Grka dali, ali i primili gol više od "plavih", pravila FIFA tada nalagala su nov meč, pa je sve stalo u 90 minuta borbe na neutralnom terenu.

Pogotkom pokojnog Josipa Katalinskog u 13. minutu, Jugoslavija je pred 63.000 gledalaca izborila plasman na Mundijal tog ljeta, na kojem smo dobro počeli i prošli u drugu fazu, ali onda bili eliminisani.

"To će, valjda, biti jedina utakmica koju će naši reprezentativci odigrati u istom ritmu od početka do kraja i pobediti rezultatom 1:0, golom Josipa Katalinskog", pričao je kasnije doktor Andrejka.

"Politika" piše da je upravo zahvaljujuću doktoru Andrejeviću, FIFA otvorila front protiv dopinga u fudbalu. Ne zbog čokolade u venama, već zbog toga što je kao funkcioner FIFA i predsjednik Medicinske komisije svjetske "Kuće fudbala", pokojni Andrejević imao veliku uticaj u spoznavanju problema koji prijeti da nadjača sport.

Najcjenjeniji fudbalski diplomata bivše SFRJ

Profesor dr Mihajlo Andrejević je bio najcjenjeniji fudbalski diplomata bivše SFRJ, gospodin otmjenog držanja, bogatog znanja i iskustva koji je cijeli život posvetio medicini i fudbalu, fudbalski autoritet u domovini i inostranstvu. Koristeći svoje znanje, veze i erudiciju značajno je doprinio ugledu jugoslovenskog fudbala u svijetu. Nažalost, poslije njegovog povlačenja nismo uspjeli da odnjegujemo i udjenemo u svjetski vrh ni približno sličnog fudbalskog čovjeka koji bi nastavio tamo gdje je popularni i cijenjeni Andrejka stao.

Umro je u Beogradu 1989. godine, u 91. godini života.

izvor: rastko.rs/mondo