"Konačno smo prevazišli sve probleme, pre svega administrativne prirode", rekao je Batanović Srni, dodajući da će se ovaj banjalučki institut baviti sličnim stvarima, kao i beogradski. 

Institut "Mihajlo Pupin" u Banjaluci, kaže Batanović, neće živjeti od državnih subvencija, već će zapošljavati mlade ljude, koji će svojim znanjem, vještinom i sposobnošću, osvajati projekte na teritoriji Republike Srpske, BiH, Srbije, bivše Jugoslavije, a možda i cijelom svijetu. 

Batanović je naglasio da će banjalučki institut realizovati komercijalne projekte za tržište i tako obezbjeđivati novac za opstanak. 

"Institut `Mihajlo Pupin` ima misiju da pokaže i poduči da ljudi sa univerziteta mogu obezbediti svoju egzistenciju u tehničko-tehnološkim naukama, radeći direktno za privredu", rekao je Batanović, koji je pozdravio grupu studenata iz Srpske na praksi u Institutu "Mihajlo Pupin" u Beogradu.

Beogradski institu je 100% u državnom vlasništvu, a svoje prihode u najvećem procentu (90-95%) ostvaruje prodajom proizvoda i usluga na domaćem i inostranom tržištu. Oko 5-10% zarade ostvaruje učešćem u naučnoistraživačkim projektima finansiranim od strane Ministarstva za nauku Republike Srbije. Približno 8% prihoda Institut realizuje po osnovu izvoza proizvoda i usluga.

Istorijat razvoja Instituta

Kao godina osnivanja Instituta „Mihajlo Pupin“ uzima se 1946., kada Srpska Akademija Nauka (SAN) osniva dva instituta i to: Institut za telekomunikacije i Institut za elektroniku. Iz sastava ova dva instituta Vlada FNRJ osniva 1947. godine Centralni radio-institut Vlade FNRJ, a potom 1948. godine, iz njegovog sastava Ministarstvo za elektroprivredu osniva Institut za elektroprivredu.

Srpska Akademija Nauka (SAN) 1950. godine objedinjuje ova četiri instituta u Institut „Nikola Tesla“ za ispitivanje električnih pojava. Izvršno veće Narodne skupštine Narodne Republike Srbije 1959. godine iz sastava Instituta „Nikola Tesla“ odvaja grupu naučnika i istraživača, i osniva Institut za elektroniku i telekomunikacije „Mihajlo Pupin“ i tada se prvi put pominje u nazivu Instituta ime našeg velikog naučnika Mihajla Pupina. Izvršno veće Skupštine Narodne Republike Srbije i suosnivači: Elektrotehnički fakultet, Ei Niš i Energoprojekt, izdvajaju 1961. godine dve laboratorije iz Instituta za nuklearne nauke „Boris Kidrič“ i to: Laboratoriju za automatiku i Laboratoriju za digitalnu tehniku, i priključuju ih Institutu za automatiku i telekomunikacije „Mihajlo Pupin“ i pri tome istovremeno vrše njegovu temeljnu reorganizaciju.

U periodu od 1961. do 1998. godine Institut „Mihajlo Pupin“ prolazi organizacione promene od: Organizacije udruženog rada (1974.) sa osam OOUR-a, zatim jedinstvene Radne organizacije sa osam radnih jedinica (1980.), preko Naučno-istraživačke organizacije (1989.), potom Deoničarskog društva u mješovitoj svojini (1990.), Društvenog preduzeća (1995.), Društvenog naučno istraživačkog preduzeća Institut „Mihajlo Pupin“ (1998.), do sadašnjeg Društva sa ograničenom odgovornošću koji čini sistem od jednog matičnog i pet zavisnih preduzeća.

Međutim, bez obzira na svoj pravni status Institut „Mihajlo Pupin“ je potpuno tržišno orijentisana kompanija čiji opstanak na tržištu zavisi od toga šta od svog naučno istraživačkog rada može da pretoči u projekte i proizvode (sam ili sa svojim kooperantima) i plasira na domaćem ili međunarodnom tržištu.

Zbog toga se Institut razvijao i kao naučno-istraživačka i razvojna institucija i kao high-tech kompanija.

Pupin - od fizičkog radnika do inovatora

Mihajlo Pupin je rođen 9. oktobra 1854. u selu Idvor, opština Kovačica, u Banatu. Otac Konstantin (Kosta) i majka Olimpijada, zemljoradnici, imali su desetoro djece, 5 sinova i 5 kćeri.

Nakon završene osnovne i, djelimično, srednje škole u jesen 1872. pošao je na školovanje u Prag, u Češku gdje je nastavio šesti razred i prvi semestar sedmog razreda realke. Učio je vrlo neuredno zbog učešċa u sukobima češke i nemačke omladine i tugovanja za zavičajem. U svojoj 20-toj godini odlazi u SAD.

Pupin je prvih pet godina po dolasku u SAD živio veoma teško. Radio je kao fizički radnik, istovremeno pohađajuċi Kuperovu večernju školu. U jesen 1879. godine položio je prijemni ispit na Kolumbija-koledžu u Njujorku. Kao primjeran učenik oslobođen je plaċanja školarine, a veċ na kraju prve godine dobio je dvije novčane nagrade (iz grčkog i matematike). Uglavnom se izdržavao prihodima od podučavanja slabijih učenika i fizičkog rada.

Po završetku školovanja 1883. godine dobio je diplomu prvog akademskog stepena Bachelor of Arts, a dan prije toga primio je američko državljanstvo. Dobio je odmah stipendiju, kao odličan student, za studije matematike i fizike u Kembridžu u Velikoj Britaniji (1883-1885), a zatim u Berlinu (1885-1889), gdje je doktorirao iz oblasti fizičke hemije, sa temom: „Osmotički pritisak i njegov odnos prema slobodnoj energiji“.

Svoju nastavničku karijeru i naučnu djelatnost započeo je 1889. godine kao nastavnik fizičke matematike u odjeljenju za elektrotehniku na Kolumbija univerzitetu u Njujorku, gdje je punih četrdeset godina radio kao nastavnik i profesor. Patentirao je 34 pronalaska.

Pupin je bio i uspješan pisac. Za svoje autobiografsko djelo „Sa pašnjaka do naučenjaka“ (naslov u originalu: „From Immigrant to Inventor“), objavljeno 1923. godine, godinu dana kasnije 1924. godine dobio je Pulicerovu nagradu.

Nikada nije zaboravio i nije se odrekao starog zavičaja i pomagao je i Idvor i Srbiju i Jugoslaviju na sve moguċe načine.

Pupin je bio oženjen Amerikankom Sarom Katarinom Džekson iz Njujorka. Imao je sa njom ċerku Varvaru, udatu Smit.

Umro je 12. marta 1935. u Njujorku i sahranjen na groblju Vudlaun u Bronksu.

(Frontal)