Elem, bila je nedelja i to je dan kada obično mediji kubure sa nedostatkom informacija jer tada političari, od kojih sve zavisi, nakon nerada i blokada, zasluženo odmaraju. Praktično to je dan kada dominira crna hronika, pikanterije sa ocvale estrade i ostale bizarnosti i gluposti.

Ipak, taj dan smo na portalu Srpskainfo.com mogli pročitati sljedecu informaciju.

Ovo je ponosno kazao Goran Selak predsjednik Socijalističke partije Srpske.

Naravno, ovdje nećemo govoriti o štraparijadi mjestu gdje se konji zlostavljaju dok vuku balvene na radost šumskih radnika, već o nečemu što je pomenuti političar nazvao „duh Republike Srpske“.

Šta mu dođe taj „duh Republike Srpske“?

Analiziramo li “duha” iz perspektive politike vidjećemo da to u principu ne znači ništa. Koje su to političke vrijednosti koje čine “duh Republike Srpske” drugačijom od drugih? Možda je to nekritička ljubav prema vođi kojeg kada izabreš prvi put ne možeš otarasiti u narednih 15 do 20 godina. Opet to nije samo naša specifičnost ima takvih zemalja u svijetu koliko hoćeš. Iako sebe ubjeđujemo da smo ljubitelji slobode, kriva kičma nije odlika samo današnje djece, nego i njihovih roditelja. Istorija Republike Srpske jeste specifična, ali nisam siguran da se njome bilo ko pristojan ponosi. Dobro ima onih koji su oduševljeni istorijom Republike Srpske, ali čim izađu iz nje ljudi ih gledaju kao idiote ili mentalno poremećene osobe. Demokratija takođe nije nešto što nas izdvaja od drugih, pa ne možemo reći da je to dio našeg “duha”. Jedino što mi pada na pamet, a što je istinski naše, posebno, je iracionalno uvjerenje da smo država, iako to nismo, niti smo ikada bili.

Možda je to jedan mali dio “duha Republike Srpske”?

Pokušamo li da “duh Republike Srpske” sagledamo u kontekstu kulturnih vrijednosti, tradicije ili nacionalnog, naći ćemo se u još većem problemu nego kada smo to analizirali kroz politiku. Veća je razlika između Srbina iz Trebinja i Srbina iz Prijedora, nego između Srbina, Hrvata i Bošnjaka iz tog grada. Jebiga tako je, koliko god se to nekome ne sviđalo. Od jezika, preko nošnje, do riječnika, običaja do hrane koje jedu i rakija koje piju. Srbima je samo zajedničko pravoslavlje, ako su vjernici, i ljubav prema Srbiji. Čak ih ni šund ne dijeli, naprotiv, više je koncerata imala Aleksandra Prijović u Federaciji BiH, nego u Republici Srpskoj, dok je Halid Bešlić jednako omiljen kod sva tri konstitutivna naroda i ostalih. O modernoj kulturi ne vrijedi raspravljati jer to je u Republici Srpskoj produkt dekadentnog zapada.

Možda je nekritičko obožavanje ratnih zločinaca kroz institucije sistema mali dio “duha Republike Srpske”?

Na simboličkom ili emotivnom planu “duh Republike Srpske” je prilično slab. Mada nas ubjeđuju da smo “Pijemont srpstva” sve to “pada u vodu” kada nedeljom pogledate gužve na graničnim prelazima za izlaz iz zemlje. Republiku Srpsku najviše vole upravo oni koji ne žive u njoj, Kusturica, Karajlić, Ćustić, Bećković, Biković, dva Kecmanovića i recimo Vulin. Dobro voli je i Dodik, ali je pitanje koliko će se zadržati u njoj. Što se tiče simbola tu je situacija na granici šizofrenije. Ne znamo koliko imamo zastava, grbova i himni i u zavisnosti od partijske pripadnosti vitlamo simbolima. Tri četvrtine stanovnika Republike Srpske ne zna koji joj je glavni grad, a i bolje da ne zna, jer bi popizdio.

Realno, “duh Republike Srpske” se zasniva na negiranju bosanstva, a ne na ljubavi prema Republici Srpskoj.

Goran Selak nema ove dileme, on je populista i šupljiranje mu služi da dospije u medije, da zadivi neobrazovane i prikaže sebe kao velikog patriotu, jer nije mala stvar braniti i čuvati “duh Republike Srpske”, šta god to značilo.

Preuzeto sa blogger.ba