izvor: Novosti
Kapičić je bio učesnik Narodnooslobodilačke borbe,
društveno-politički radnik i ambasador SFRJ u Mađarskoj i Švedskoj. Kao
zamjenik ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, obavljao je komandne
dužnosti vezane za Goli otok.
Rođen je 2. septembra 1919.
godine u gradu Gaeti, u Italiji a odrastao je na Cetinju gdje je završio
osnovnu školu i pet razreda gimnazije. U šestom razredu gimnazije bio
je isključen iz škole zbog učešća u štrajku gimnazijalaca. Bez prava na
redovno školovanje privatno se pripremao i gimnaziju i maturu završio u
kotorskoj gimnaziji.
Do 1941. godine je studirao na Medicinskom fakultetu u Beogradu. I u to vreme je nekoliko puta hapšen i zatvaran
Njegov otac je bio profesor Cetinjske bogoslovije i član Crnogorske federalističke stranke.
Jovo
Kapičić se kao veoma mlad uključio u omladinski revolucionarni pokret.
Kao petnaestogodišak primljen je u članstvo SKOJ-a, 1934. godine, a
dve godine kasnije i u članstvo Komunističke partije Jugoslavije.
Aprila
1941. godine, poslije kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po zadatku
Partije, upućen je u Crnu Goru gdje, jula 1941. godine, postaje član
Okružnog komiteta KPJ za Cetinje. Aktivno je radio na organizovanju
prikupljanja oružja, formiranju gerilskih grupa, jačanju organizacije
KPJ i opštim pripremama za ustanak.
Kao jedan od organizatora
Trinaestojulskog ustanka u cetinjskom kraju, i član Okružnog komiteta
KPJ, bio je uspešan u dizanju i razvoju ustanka.,
Od formiranja,
1941. Prve proleterske brigade bio je njen član u kojoj se kao
politički komesar više puta istakao, pogotovo u Igmanskom maršu.
Naročito se istakao u borbama s četnicima na sektoru Mojkovca i Kolašina.
Poslije
oslobođenja zemlje obavljao je visoke dužnosti u resoru ministarstva
unutrašnjih i inostranih poslova. Kao general UDBE, iz Višegrada je
koordinirao hvatanje Draže Mihailovića, a potom je bio upućen u Crnu
Goru, kao ministar unutrašnjih poslova. Bio je i pomoćnik ministra
unutrašnjih poslova FNRJ.
Nakon rezolucije Informbiroa, kao
zamjenik ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Aleksandra Rankovića,
bio je na komandnim dužnostima vezanim za Goli otok.
Prema
raznim svjedočanstvima, njegova uloga u ovom periodu je izrazito
negativna, a o tome je posebno pisao bivši logoraš Vlado Dapčević koji
je zabeležio: "Od njega je zavisila sudbina ljudi.."
U vrijeme
raspada Jugoslavije, početkom devedesetih, Kapičić se protivio
Miloševićevoj politici i podređenoj ulozi Crne Gore u odnosu na
Srbiju.
Bio je među posljednjim narodnim herojima iz Drugog
svjetskog rata. O Kapičiću je objavljeno više knjiga prethodnih godina u
kojima je detaljno obrazlagao dane partizanske borbe kao i svoju ulogu
tada i poslije rata.
U žizu javnosti Kapičić je dospio takođe
poslije napada s leđa 12. decembra 2011. oko 15 sati na uglu ulica
Stanoja Glavaša i Cvijićeve u centru Beograda. Taj napad oštro je
osudila javnost Srbije.
On je i tada tvrdio da je "Goli otok bio
neophodan ali tamo nije bilo maltretiranja i ubistava zatvorenika". To
je izazvalo burne reakcije javnosti.
Kapičić je priznao da je
na Golom otoku bilo nevinih ljudi, ali je napomenuo da su za to krivi
sudski i drugi državni organi, a ne uprava zatvora: „Bilo je hapšenja
bez kontrole. Čak trećina je bila nevino optužena. Država duguje
izvinjenje tim ljudima", rekao je Kapičić.
Godine 2009-2010
vođena je velika državna potraga za grobom Draže Mihailovića. Jovo
Kapičić je tada izjavio: "I da znam, ne bih rekao gdje je Draža", da se
od njega ne bi pravio kult ličnosti".
