Godinama je javnost bila manje-više složna u ocjeni da osnovni razlog ostajanja na vlasti Milorada Dodika i njegovog SNSD-a, uprkos ogromnim kadrovskim promašajima, vidljivoj nesposobnosti da se društvo uredi na osnovama vladavine prava i obezbjedi ekonomski napredak, leži zapravo u kukavičluku i tromosti opozicije u Republici Srpskoj, a pogotovo u inertnosti Mladena Bosića i Mladena Ivanića. SDS i PDP godinama nisu činile ništa konkretno da bi se ponudio drugačiji program, koncept vladanja a pogotovo nije činjeno ništa da bi se javnosti ponudili novi i kvalitetniji kadrovi od onih koje je promovisao vladajući SNSD sa svojim koalicionim partnerima.

Imajući navedeno u vidu, postaje jasno da je najveći politički poraz Milorada Dodika činjenica da će SDS i PDP, ovakvi kakvi jesu, a isti su kao što su bili i prije osam i petnaest godina, prije ili poslije da dođu na vlast i u Republici Srpskoj, a sve to zbog kukavičluka, tromosti i inertnosti samog Milorada Dodika, odnosno zbog svih onih antikvaliteta opozicije usljed kojih je sam Dodik toliko dugo opstao na vlasti. Dodik je uspio da „porazi“ Ivanića i Bosića na njihovom terenu, i to tako što je uspio a i dalje uspjeva da u posljednje vrijeme zabije više autogolova nego što to čini pomenuti dvojac. Iako je poslije nespornog poraza na lokalnim izborima 2012. godine Dodik tvrdio da je razumio poruke naroda, čini se da iako on kao nesporno vješt političar nije mogao a da ne razumije glas naroda, ipak nije uspio da pobjedi svoj strah i izvrši temeljnu rekonstrukciju prvo svog najbližeg okruženja, a potom i kompletnog SNSD-a koji je u posljednje četiri godine u potpunosti izgubio snagu, političku viziju, kredibilitet i povjerenje građana. S druge strane, samo Dodikovo okruženje uspjelo je da ovog toliko izoluje ne samo od građana nego, prečesto, i od elementarne logike usljed čega je Dodik izgubio dosta od svojih ključnih političkih kvaliteta, pragmatičnosti i hrabrosti.

Da je Dodik prije tri godine napravio radikalan kadrovski rez, imao pored sebe ljude koji su mogli da anticipiraju kud se region politički kreće i koji bi mu savjetovali da svoju godinama građenu politiku samostalnosti Republike Srpske ne oblikuje na osnovama isključivih i prečesto izrazito nacionalističkih poruka, nego na bazi legitimne ustavne pozicije Srpske unutar dejtonske kompozicije BiH, da je imao mudrosti da politički predvodi vlast Srbije a ne da joj postane balast i da je pronašao autentične stručnjake koji bi sproveli temeljne ekonomske i socijalne reforme, danas bi Dodik i dalje bio nesporni politički lider u Republici Srpskoj i definitivno ključni dio vlasti na nivou BiH. Sve suprotno od toga, Dodika je uspavala ta troma opozicija, lovorike kojima je bio obasipan cijelo vrijeme od strane svog neposrednog okruženja, pogrešna predviđanja ključnih savjetnika i nespremnost da mjenja prvo samog sebe, a potom i cijeli taj istrošeni aparat koji ga okružuje i koji ugodno živi isključivo na osnovu Dodikove političke harizme i izbornih rezultata.

S tim u vezi, još od Josipa Broza Tita na ovim prostorima nije bilo čovjeka koji je svojoj partiji i svojim partijskim saborcima i ličnim intimusima donio sam više materijalnog blagostanja, političkih pozicija i ostalog komfora od samog Dodika. SNSD je došao do novca, pozicija u sistemu vlasti, gotovo cjelokupne vlasti i nevjerovatne političke podrške u periodu 2004-2010 isključivo na osnovu lične popularnosti Milorada Dodika. Da njega nije bilo, a da su u toj partiji bili i ostali svi ostali funkcioneri te stranke, ona nikad ali ama baš nikad ne bi prešla deset odsto na izborima. Dodik je napravio SNSD, a ne SNSD Dodika, kao što je Dodik dao moć i svom formalnom i neformalnom okruženju, a ne ono njemu. Međutim, inertan i zakržljao SNSD i pohlepno i u osnovi nedarovito lično okruženje hoće politički uništiti Dodika. I taj proces se uveliko dešava i ide svom neumitnom završetku.