U članu 27. Ustava kantona Sarajevo piše:
„Konstitutivni narodi i pripadnici grupe Ostalih bit će proporcionalno zastupljeni u Vladi. Takva zastupljenost će odražavati popis stanovništva iz 1991. godine do potpune provedbe Aneksa 7, u skladu sa članom IX. 11a. Ustava Federacije Bosne i Hercegovine.“
Prema proporciji koju su izračunale SDA, SBB, DF-a i ostale prišipetlje, nova vlada kantona Sarajevo ima jednog srpskog ministra od njih 12, a trebala bi biti najmanje tri.
Taj Srbin je ministar privrede, Draško Jeličić, koji je na formiranje vlasti došao kao Hrvat, a izašao kao Srbin. Tu metamorfozu identiteta on je objasnio u jednoj rečenici „da je rođen u Sarajevu u multikonfesionalnoj i multietničkoj porodici, te da je odgojen u duhu multikulturalnosti.“
Eto koliko je sarajevskoj političkoj eliti stalo do sarajevskih Srba.
Prema popisu iz 2013. godine u kantonu Sarajevo je živjelo oko 13 000 Srba, danas je taj broj barem duplo manji. Neki su umrli, a neki su se odselili.
Pitate se zašto se Srbi sele iz Sarajeva?
Odgovor je jednostavan, zato što su NIČIJI.
Sarajevski Srbi nisu nešto atraktivni ni bošnjačkim političarima. Malo ih je, nisu politički organizovani i svojim glasovima ne mogu da utiču na rezultate izbora, jednostavno rečeno nemaju nikakvu političku težinu. Imaju ih nekoliko za pokazivanje strancima i dokazivanje multietničnosti i to je to.
Ništa bolji odnos prema njima nema ni Republika Srpska.
Za vlasti iz Republike Srpske oni su Alijini Srbi, jer su tokom rata ostali u Sarajevu i kao takvi su prezreni i odbačeni. Prezreni su jer devedesetih nisu slijedili politiku Radovana Karadžića i majke Srbije, a odbačeni jer danas ne slijede politiku Dodika i Republike Srpske.
Iako žive u Sarajevu, njih nema mnogo u javnim ustanovama i zajedničkim institucijama. SNSD, DNS, SDS, PDP, Socijalisti, Ujedinjena Srpska imaju dovoljno svojih članova koje moraju namjestiti u ministarstvima i ostalim BiH institucijama, baš kao i SDA, SBB, DF koji popunjavaju mjesta u opštinama, kantonu, entitetu i zajedničkim institucijam.
Sarajevskim Srbima ostaje samo privatni sektor, pa ko se kako snađe.
Ne vole sarajevske Srbe ni srpski, ni bošnjački nacionalisti. Za Bošnjačke se ne treba čuditi, ali zašto ih ne vole srpski?
Srpski nacionalisti bi voljeli da u Sarajevu nema nijednog Srbina, jer na taj način pravdaju etničko čišćenje iz 90-ih. I dok srpski nacionalisti kukaju nad žalosnom sudbinom sarajevskih Srba, ništa ne preduzimaju da pomognu preostalim Srbima u Sarajevu. Da se srpski nacionalisti brinu za Srbe u Sarajevu ne bi im politika koju vode bila ovakva.
Posebna je priča o odnosu Srpske pravoslavne crkve prema sarajevskim Srbima, koji za nju ne postoje. U stvari Srpskoj pravoslavnoj crkvi je važnije izdavanje nekretnina, koje su joj ostavili sarajevski Srbi, od samih ljudi, ali ni to nije ništa novo.
Da rezimiramo:
1. Da li ste čuli da se neki političar iz Republike Srpske sastao sa predstavnicima sarajevskih Srba? Niste, jer ih ne interesuju.
2. Da li ste čuli da je neki od političara iz Republike Srpske prisustvovao Božićnom i Vaskršnjem koncertu SPKD „Prosvjeta“? Niste, jer se mora srbovati po Banjaluci i Beogradu.
3. Da li Srbi u Sarajevu dobijaju neku pomoć od vlasti iz Republike Srpske i Srbije? Ne dobijaju, niti će je dobijati.
A svima puna usta srpstva i Sarajava.
Prenošenje blogova Srđana Puhala nije dozvoljeno bez pismenog odobrenja redakcije. (16.03.2020)
Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne predstavljaju nužno uredničku politiku portala Frontal
