Bila je to neobična ličnost, moglo bi se reći iskonski glumac. Upamćen je i po naglašeno karakternim, serioznim ulogama, i po onima koje su doživljavane kao izuzetan humor.

Rođen je u građanskoj porodici i odrastao je u centru Zaječara. To mu nije smetalo da, u jeku popularnosti, priča o teškom djetinjstvu đaka pešaka koji je prevaljivao silne kilometre do škole, u šali razumije se.

Iako je standardno nastupao naizgled mrzovoljno, namršteno, svojeglavo, zapravo je koristio svaku priliku za svakojake dosetke, improvizacije, humor, kako u poziciji profesionalnog glumca tako i u svakodnevnom životu.

Oni koji su mu bili bliski tvrdili su da je zapravo lično bio takoreći povučen, ali u ulozi, na pozornici, preobrazio bi se.

Njegov polazak u školu poklopio se s okupacijom Kraljevine Јugoslavije 1941. godine. Otac Momčilo, po zanimanju sudija, period Drugog svjetskog rata proveo u njemačkom zatočeništvu. Iako je Zoranov deda Rihard Lang, inače arhitekta, rodom bio Njemac. U Srbiji, gdje se oženio, prešao je na pravoslavlje uzevši ime Radmilo. Otuda prezime njegovih potomaka.

Gimnaziju je završio u rodnom Zaječaru. Od najranijih dana njegovo opredjeljenje je bila gluma. Roditelji međutim nisu imali razumijevanja za tako neracionalan izbor. Otuda, po njihovoj želji, studirao je dvije godine na Pravnom fakultetu, potom prelazi na studije arhitekture, zatim upisuje anglistiku, tada na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu.

Amaterski se međutim bavio glumom u sklopu KUD "Ivo Lola Ribar".

Konačno, svjestan da od sebe pobjeći ne može, upisuje onovremenu Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju.

Diplomirao je u klasi Mate Miloševića, 1963. godine.

Od 1962. do 1968. član je Beogradskog dramskog pozorišta, a potom, do kraja života, Ateljea 212.

Prelomni moment u njegovoj karijeri dogodio se 1964. Te godine, usljed odustajanja Ljube Tadić, Zoran Radmilović igra u predstavi "Kralj Ibi", djelu Alfreda Žarija (1873 - 1907) francuskog literate, na sceni Ateljea 212. Bio je to trijumf mladog glumca.

Tu ulogu on će igrati tokom naredne dvije decenije, s velikim uspjehom i na scenama u Francuskoj, SAD, tadašnjem Sovjetskom Savezu.

Slijedile su brojne uloge u teatru, na filmu, televiziji. Posebno uspješnim smatra se njegovo ostvrarenje Molijera u komadu Mihaila Bulgakova.

Upamćen je po "Radovanu III" Dušana Kovacevića.

Prvu filmsku ulogu ostvario je u djelu Јovana Živanovića "Čudna devojka", 1962. godine.

Posljednju predstavu "Radovan III" odigrao je 9. juna 1985. godine, 299 put, teško bolestan.

Dosledan sebi, ignorisao je bolest i igrao takoreći do posljednjeg daha. Prema svjedočenju bližnjih odbio je mučno i neizvjesno lečenje.

Ovaj svijet napustio je 21. jula 1985. godine.

Omiljen za života, ostao je to i decenijama potom.

Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda za ulogu Molijera u komadu Bulgakova. Pozorište u njegovom Zaječaru nazvano je po njemu.

Bio je oženjen takođe glumicom Dinom Rutić.

Dramski pisac Dušan Kovačević nazvao ga je našim najvećim džez glumcem, u skladu s njegovim genijalnim darom glumačke improvizacije.

Izvor: tanjug